Het dansseizoen is weer begonnen, althans op televisie. Zo grappig vind ik dat, hoe iets ineens een soort hype wordt en er allerlei variaties op een zelfde thema bedacht worden door de verschillende omroepen. ‘So you think you can dance’; ‘Sterren dansen; ‘Everybody dance now’, enz.
Allerlei dansstijlen komen voorbij, prachtig vind ik het. En ik kijk ook met serieuze bewondering, wat die mensen allemaal met hun lijf kunnen?!!! Ongelofelijk. Ik ben ook eigenlijk wel een beetje jaloers op hun lichaamsbeheersing en kracht. Zo vloeiend als dat eruit ziet, die coördinatie, de concentratie, dat één zijn met de muziek, de souplesse, ik kan er niet over uit. Ik zou willen dat ik dat allemaal met mijn lijf kon. Die eenheid, die controle en dat gevoel.
Ik heb in mijn jonge jaren ook wel een halfslachtige poging tot klassiek ballet gedaan (dat zou goed zijn voor mijn holle rug). Ik heb er nog trauma’s van. De nukkige, in zwart gehulde, balletlerares zag mij totaal niet staan tussen al haar fragiele lievelingetjes. Ik was groot voor mijn leeftijd, niet speciaal elegant of lenig en mijn pas de bourree een beetje stijf. Het duurde dan ook niet lang of ik ging met tegenzin, maar ik moest natuurlijk het jaar afmaken.
Later heb ik het nog geprobeerd met jazzballet. Erg leuk, maar door mijn onregelmatige werktijden in het ziekenhuis, mistte ik hier en daar nogal eens een lesje. Nou, dan loop je zo achter de feiten aan tijdens het instuderen van een dans. Ook dat werd geen succes.
Vrij dansen in de discotheek vond ik heerlijk, onder invloed van een paar biertjes voelde ik me de koningin van de dansvloer! (Gelukkig hadden we toen nog geen mobieltjes met video-functie).
En uiteindelijk zijn we ook nog met een bevriend stel, zij gingen trouwen, op dansles geweest. Ballroom dansen. Zij oefenen voor de openingsdans, wij mee voor de lol. En lol hebben we gehad. 1-2-zij- sluit! Maar eenmaal op ‘examen’ viel ik van pure stress door de mand. Ik functioneer niet onder druk, ik verkramp als ik iets ‘moet laten zien’. En ik heb mijn lichaam nou eenmaal niet precies onder controle. In mijn hoofd weet ik precies hoe het moet, in mijn hoofd ziet het er allemaal prachtig uit. Maar ergens onderweg, naar de betreffende ledematen, ontstaat er overal storing.
Inmiddels weet ik ook wel een beetje hoe dat komt. Ik ben alleen maar hoofd. In mijn hoofd gebeurt alles. Met mijn hoofd ben ik in staat om alles te controleren. Mijn intellect is mijn identiteit.
Dansen en andere lichaamskunsten
Inmiddels weet ik ook, dat mijn coördinatie problemen mede veroorzaakt worden door mijn oogafwijking, waardoor ik geen diepte zie en mijn ogen niet goed samenwerken. Maar ja dat wist ik toen niet. Ik werd afgerekend op het feit dat ik onhandig was en niet vrij in de ruimte kon bewegen. Geen ballen kon vangen, onzeker in de klimrekken, de afstand tot de springbok en turnkasten niet goed kon inschatten. Altijd als laatste gekozen bij de gymlessen. Bewegen leverde erg veel stress en onzekerheid op. Dat in tegenstelling tot mijn intellectuele prestaties, daar kon ik van op aan. Dat vonden mensen wel leuk aan mij. Het kreeg voor mij veel meer waarde, daar ontleedde ik mijn waarde aan.
Dat gaat best lang goed. Maar je verstand is natuurlijk maar één aspect van mens zijn. Je hebt niet voor niets een compleet lichaam gekregen. Het lichaam is je voertuig, je tempel, je gevoelscentrum en gereedschap voor al je ervarignen. Ik ging die kanten negeren, want dat leverde voor mij alleen maar frustratie en meer onzekerheid op.
De keren dat ik me bewust ben van mijn lichaam is dus meestal wanneer ik tegen een beperking aanloop. Of wanneer het pijn doet. Dat ik geen 5 km aan een stuk kan hardlopen bv, dat sport überhaupt een no-go-area is voor mij, dat ik totaal niet handig ben als het op klussen aankomt, dat ik niet speciaal sterk ben of uitgerust met een groot uithoudingsvermogen. Dat soort zaken.
Als je maar lang genoeg doet alsof je geen lijf hebt komt je lichaam hoe dan ook in opstand. Het eist zijn bestaansrecht. Zo ook bij mij. Fysieke klachten, stijve spieren, migraine, knie blessures, rugklachten en uiteindelijk de ultieme noodkreet: een burn out. Zolang alle subtiele signalen genegeerd, zolang hartstikke doof voor alle geluiden, zolang gevoel geen klankbord gegeven, te lang alles weg gerationaliseerd met dat superieure brein.
Ik heb zo’n bewondering voor iedereen die in goed contact staat met zijn lichaam. Die voelt wat het nodig heeft en daar ook een adequaat antwoord op geeft. Diegenen die respect tonen voor dat lijf en het goed onderhouden d.m.v. voldoende rust, beweging en gezonde voeding. Dat geeft blijk van een gezonde mate van zelfrespect. Respect voor dat lichaam dat het mogelijk maakt dat je hier op aarde je dromen mag waarmaken
Ik heb altijd maar een beetje aangerommeld met mijn lijf. Zolang het allemaal een beetje deed wat ik wilde doen vond ik het al lang best. En dat waren vooral ‘hoofdzaken’, dus de rest hing er maar een beetje bij, was eigenlijk alleen maar handig om dat hoofd te vervoeren. Uiteindelijk raakte alles goed uit balans, mijn hoofd was dan ook regelmatig letterlijk ‘oververhit’ en vertoonde kortsluiting in de vorm van langdurige hoofdpijn- en migraine aanvallen.
Mijn verhaal staat niet op zichzelf. In onze moderne, westerse maatschappij zijn we massaal vervreemd geraakt van de taal van ons lichaam. Ratio heeft een onevenredig grote rol opgeëist.
En toch bestaan er in onze spreektaal nog tal van uitspraken die verwijzen naar de taal van het lichaam. Ik heb een wat minder bekende lijst gevonden. De boodschap laat zich gemakkelijk vertalen voor de goede verstaander.
Dus bij dezen een lesje lichaamstaal voor dummy’s:
- Nagelbijters zijn mensen die van zich zelf gaan afbijten als ze te weinig van zichzelf af bijten.
- Als je schijt aan iemand hebt zou je daar dan van aan de diarree kunnen raken?
- Als je je voortdurend voor anderen in allerlei bochten wringt, heb je dik kans dat je zelf in de knoop raakt.
- Zou het kunnen zijn dat als je te weinig huilt, je regelmatig moet snotteren?
- Als je te weinig van een ander vraagt, vraag je te veel van jezelf.
- Zou het kunnen zijn dat je je eerder vertilt als je ergens zwaar aan tilt?
- Zou de OORZAAK van een klacht ook een ZAAK van tussen de OREN kunnen zijn?
- Er gaat niets boven wat lichamelijke pijn als je je emotionele pijn wilt vergeten.
- Bezorgdheid is een verkapte vorm van Bemoeizucht.
- Als we ergens in vast zitten, gaan we ook ergens vastzitten.
- Als een klacht vanzelf komt, komt ie inderdaad van je zelf.
- Als ik gevoelens te veel voor me hou, kunnen ze wel eens tegen mij gaan werken.
- Als ik mij voortdurend onder druk zet of mij voortdurend onder druk laat zetten, zou mijn onderdruk wel eens voortdurend te hoog kunnen zijn.
- Als ik pissig blijf over wat is of is geweest, zou ik het dan aan mijn blaas kunnen krijgen?
- Als je goed in je vel zit, dan zit alles in dat vel goed.
- Ik word dik, niet omdat ik eet, maar omdat ik teveel slik.
- Als jij een kou pakt, ben jij wel degene die de kou gepakt heeft.
- Een gevoelige plek is een plek die gevoelig is voor bepaalde gevoelens.
- De beste buikspieroefening is nergens je buik van vol hebben.
- Als een ervaring ons niet in de ‘koude kleren’ gaat zitten, zou het dan ergens in ons lichaam kunnen gaan zitten?
(uit: ‘Spreuken’ samengesteld door Renny de Bruyn, osteopaat)
Een goed contact met ons lichaam is dus erg belangrijk voor onze algehele gezondheid en kwaliteit van leven.
Ik probeer me er steeds meer bewust van te zijn welke signalen mijn lichaam geeft, wat het wil vertellen en wat ik er vervolgens mee moet doen. Dat valt nog niet zo mee.
Eerst moet het contact met dat lijf er wel zijn om het überhaupt op te kunnen merken. Gelukkig zijn daar ook weer allerlei manieren voor. Terug naar jezelf.
Maar daarover in een andere blog meer, eerst maar even bijkomen van al deze kwalen.
Ik wens jullie een goed gesprek met je lijf.
