Een pasgetrouwd stel verhuisde naar een appartement in een zeer drukke buurt. Op de eerste ochtend in hun nieuwe woning keek de jonge bruid nadat ze koffie had gezet door het raam en zag hoe haar buurvrouw de lakens ophing om te drogen.
“Wat een vuile lakens!”, dacht ze. “Misschien moet ze eens een ander wasmiddel kopen. Ik zou haar eens moeten leren hoe ze moet wassen.” Om de paar dagen herhaalde ze dat minachtend tegen haar man terwijl ze toekeek hoe haar buurvrouw de vuile was ophing in het vroege morgenlicht.
Er ging een maand voorbij en op een dag zag de jonge vrouw tot haar verbazing dat haar buurvrouw volmaakt schone lakens stond op te hangen. Tot haar man riep ze: “Kijk! Ze weet eindelijk hoe ze moet wassen. Ik vraag me af wie haar dat geleerd heeft.”
Haar man antwoordde: “Schat, het enige verschil is dat ik vanmorgen vroeg ben opgestaan en het raam heb gewassen.”
Weet jij nog een inspirerend verhaal? Leuk als je het wilt delen.
inderdaad,
oordelen en veroordelen, zo vlug zijn we er soms mee, en dat neemt v d andere alle kansen weg
vaak probeer ik het te stoppen en vaak lukt dat ook ,als een collega bvb, over een patient te vlug oordeelt ; en probeer ik, met een open mind mensen te benaderen,
het laat alle wegen vrij, en klint zoveel positiever
warme groet
miesun
Dank je wel. Voor mij helpt de inspirerende verhalen wel weer om met beide benen op de grond te staan en bewust te worden ;-).
Warme groet, Marian
En zo zie je maar, oordeel nooit te vroeg
Idd, Chantal. Een aanvulling: oordeel nooit te vroeg kan ook zijn oordeel niet! 😉
Warme groet, Marian