Liefdesbang – Review
Auteur: Hannah Cuppen
Titel: Liefdesbang
Uitgever: AnkhHermes
Review ‘Liefdesbang’
Hannah Cuppen heeft een boeiend boek geschreven met de titel ‘Liefdesbang’. Dit ene woord dekt perfect de lading voor mensen die wel een relatie willen, maar bang zijn voor de liefde. Zelf heb ik een relatie gehad met iemand die bindingsangst heeft.
Een vriendin van mij ondervindt iedere keer hierdoor weer veel problemen in haar relaties. En een collega zag haar vakantie in het water vallen, omdat haar vriend totaal onverwacht de relatie uitmaakte. Ik was daarom erg nieuwsgierig naar de ‘ins and outs’ van bindingsangst.
Bindingsangst en verlatingsangst
Zoals bij zoveel ziektes en (psychische) aandoeningen heb je vaak wel een beeld van wat het inhoudt, maar daar blijft het dan ook bij. Dat geldt ook voor bindingsangst. Want wat is eigenlijk precies het verschil tussen bindingsangst en verlatingsangst?
Bij bindingsangst ben je bang om jezelf te binden en zorg je er (onbewust) actief voor dat een relatie zich nooit zover kan ontwikkelen dat er echte intimiteit ontstaat. Mensen die verlatingsangst hebben, verminderen hun levensangst door anderen in hun gevoelens te laten delen en nauw emotioneel contact te zoeken.
Symptomen
In de liefdesbange dans van achtervolgen en weglopen zijn vijf fasen te herkennen. Deze dynamiek is niet zomaar te veranderen met wilskracht: de eigen onderliggende wond trekt de partners steeds in het oude patroon terug. Cuppen geeft uitgebreide beschrijvingen van de symptomen van bindings- en verlatingsangst, zodat je zelf kunt nagaan of je hier last van hebt of niet .
De dieperliggende wond die achter bindingsangst schuilt, is niet aan de oppervlakte te zien en mensen zijn zich daar ook lang niet altijd van bewust.
De oorsprong van de wond kan liggen in een overgeërfd trauma, geboortetrauma, ziekenhuisverblijf, een verloren tweelinghelft, verlieservaringen, afwijzing, misbruik, onderdrukking, ouders die emotioneel niet beschikbaar waren et cetera.
Een kind heeft zich dan niet veilig kunnen hechten en ervaart dan reacties als (doods)angst, paniek, woede, vertwijfeling en verdriet en zal zich uiteindelijk innerlijk gaan terugtrekken. Door de angst verliest het kind zijn authentieke zelf waardoor het de onschuld verliest, de spontaniteit kwijtraakt en twijfelt aan zichzelf.
Verbinding met jezelf
Als reactie hierop ontwikkel het kind een houding die het helpt te overleven. Dit is doorslaggevend voor zijn latere drang naar nabijheid of vrijheid binnen een relatie.
Cuppen: “Het aangaan of wegvallen van een verbinding triggert de bedreiging, die ervaren kan worden als overweldigende angst, zelfs doodsangst. De bedreiging is niet zozeer de ander, als wel de relatie of de verbinding zelf, omdat deze per definitie wordt ervaren als verlies van vrijheid of, als deze wegvalt, een gevoel van verlatenheid oproept.”
Pas als je in verbinding bent met jezelf, zo stelt Cuppen, kun je je verbinden met een ander. Het is mogelijk een helende beweging in te zetten door met je gezonde deel dat in tact is gebleven, contact te gaan maken met de wond.
Zo ben je in staat je eigen traumagevoelens te dragen, te doorvoelen en te verwerken. Voorwaarde hiervoor is dat je een sterke wens hebt om lost te komen uit afhankelijkheidsrelaties die gebaseerd zijn op binding en een diep verlangen voelt naar een gezonde relatie, gebaseerd op verbinding. Cuppen gaat uitgebreid in op dit helingsproces.
Heeft dit boek mij gebracht wat ik ervan verwachtte?
Het antwoord erop is volmondig ‘ja’. Cuppen is in staat heel duidelijk uit te leggen hoe de liefdesbange dans in elkaar steekt.
De theorie wisselt af met persoonlijke ervaringen van Cuppen zelf en anderen. Hierdoor zie je heel duidelijk hoe beide kanten (verlatings- en bindingsangst) een relatie beleven en dit geeft heel erg veel inzicht.
Ik kan alleen maar hopen dat mensen die aan bindingsangst lijden, hun verantwoordelijkheid nemen om er wat aan te doen. Laat dit boek jou dan de weg wijzen. Doe het in de eerste plaats voor jezelf, maar ook voor de (toekomstige) partner, want bindingsangst zorgt – met name bij de verlatingsangstige partner – voor enorm veel verdriet en onbegrip.
Review door Margo
“Ik kan alleen maar hopen dat mensen die aan bindingsangst lijden, hun verantwoordelijkheid nemen om er wat aan te doen.”
Uit de beschrijving van dit boek heb ik begrepen dat mensen die worstelen met verlatings- & bindingsangst elkaar aantrekken. Als ik dit lees krijg ik de indruk dat de conflicten tussen 2 tegengesteld verstrengelde individuen te wijten zijn aan diegene die kampt met bindingsangst. Dat klinkt niet in balans. Wordt er in het boek ook zo geredeneerd? Door de schuld bij de ene te leggen ontstaat er een opdeling slachtoffer/dader. Dat kan volgens mij niet tot verzoening leiden.
In mijn ogen kunnen deze uitersten van elkaar leren. Bevatten beide kanten hun schoonheden en moeilijkheden. Is het elk hun taak in eigen boezem te kunnen kijken en verantwoordelijkheid te nemen.
i huil ik lach ik omarm wat er is laat het er zijn. ik ben bewust met voeding bezig relax in de sauna en ontwikkel me t lijkt me een goed boek !!
Ik oefen mezelf er in positief te denken en van mezelf te houden, maar als het een keer niet lukt, mezelf dan niet te veroordelen en mezelf te troosten met hetgeen waar ik van hou, een goed boek lezen of lekker eten of ergens naartoe gaan wat ik leuk vind, goed voor mezelf te zorgen. Ook door ruimte voor mezelf te nemen en met anderen hierover uit te wisselen.
Ik probeer meer van mezelf te houden, door me de ruimte en de tijd te geven, te mediteren en mezelf meer te laten zien in de wereld. Daarbij probeer ik alles te verzamelen wat ik nodig heb om positief te blijven en volg ik cursussen, zodat ik niet afdwaal naar het eenzame, negatieve eiland in me.
Ik probeer meer van mezelf te houden om me af te vragen.
Wordt ik hier gelukkig of blij van?
En vraag verder waarom wel of niet, Is het omdat mijn Ego dat wil of mijn hart?
Zo niet dan doe ik het niet.
Door dingen los te laten en te accepteren en niet te snel oordelen. Zeker als ik dingen niet helemaal gaan zoals ik het had bedacht.
Brrr…even kreepie, was alsof ik mezelf beschreven zag…
Wat ik doe of toch probeer, want het is makkelijker een ander raad te geven dan mezelf…is als er onaangename gevoelens bovenkomen, deze allereerst te herkennen..dan te erkennen: jullie mogen er zijn,, zonder ze te (ver)oordelen, en dan komt het moeilijkste gedeelte voor me: Het gewonde deel in mezelf te troosten, zoals je elk ander kind die verdriet heeft op de schoot zou nemen en het troosten, zorgen dat het zich veilig voelt…dan ga ik een gesprek aan met dat innerlijke die nog niet de kans kreeg zich te helen…
Goed naar mijn innerlijk luisteren en op tijd gas terug nemen. Lekker een douche nemen, geurige olie, kaarsje aan. Laptop een weekend dicht laten en mijn innerlijk kind lekker uit laten waaien of spelen met mijn crea dingen. In ieder geval mijzelf heel serieus nemen.
Iets te gaan doen aan mijn negeatieve overtuigingen en stapje voor stapje bewust worden dat ik er mag zijn en mezelf mag laten zien. Ik denk dat het belangrijk is dat je je bewust bent van je gedachten en hoe je tegen jezelf praat . Als je gedachten positief zijn voel je beter en ervaar je meer liefde. Ik wil meer gaan mediteren en contact maken met mezelf zodat ik betere kan voelen waar ik behoefte aan heb en daar voor kan gaan.
Vooral door me er bewust van te zijn dat dat heel belangrijk is. Verder door goed voor mezelf te zorgen.
Ik hou meer van mezelf door de tijd te nemen om in de zon te gaan zitten en het boek van Hannah te lezen! Wat een fantastisch boek! Wat een geschenk! Ik zou het dolgraag willen uitlenen aan mensen die het ook nodig hebben, maar ik kan het niet missen. Ik zou dolgraag een exemplaar winnen om het te kunnen uitlenen aan anderen, zodat ik mijn “bijbeltje” dicht bij mij kan houden om stukjes te herlezen als ik het nodig heb!
Ik daag de belerende stem, die ik naar mezelf toe regelmatig heb, uit door hetgeen deze stem me vertelt juist niet te doen. Wat zou ik een goede vriendin adviseren, wat zou ik haar gunnen, wat zou ik ieder ander wensen. Dit geef meer en meer aan mezelf!
Ik probeer ook aardig te zijn voor mezelf, mezelf te behandelen zoals ik een goede vriendin zou behandelen. Soms lukt het soms ook niet maar ik ben mezelf er wel bewust van hoe het anders kan en daardoor blijf ik minder lang hangen in negativiteit.
Ik probeer meer van mezelf te houden door mezelf te omringen met liefdevolle mensen die mij inspireren en motiveren. Ook ben ik bewuster met wat ik ook over mezelf en anderen zeg en zoek ik juist meer naar de positieve dingen in mezelf en anderen. Door minder van mezelf te eisen en meer begrip te hebben voor mezelf en anderen kom ik steeds verder…
Door aandacht aan mezelf te besteden en tijd voor mezelf vrij te maken. Ik ben net zo belangrijk als iemand anders.
Ik doe verschillende dingen om meer van mezelf te houden. Ik probeer liever tegen nezelf te praten. Dus als ik mezelf betrapt op dingen als: het gaat niet lukken, juist tegen mezelf te zeggen: ik merk dat ik het lastig vind en dat mag! Ik ga het stapje voor stapje doen. Dan kom je er ook.