Moet jij ook zoveel van jezelf?
Ik loop al een week vast op schrijf gebied. Ik blijf maar aan het zoeken naar de juiste woorden en het juiste onderwerp. Er is zo veel aanbod, zo veel om over te schrijven! Ik moet er toch minimaal eentje op papier kunnen zetten?
In mijn gedachte staat een boze agent met zijn knuppel naar mij te zwaaien. “Schrijf, schrijf!” buldert hij mij toe. Ik raak steeds gefrustreerder en baal als een stekker.
Ik moet iets schrijven, ik moet iets goeds hebben, iets flitsend, verbluffend, iets nieuws, ik moet de lezers entertainen! Gefrustreerd loop ik naar buiten en ga zitten. Met de zon op mijn gezicht geniet ik van de eerste zonnestralen en sluit mijn ogen. Even niks, even geen moeten.
Moet
En daar is het! Als een klein cadeautje van de zon, het eureka moment! Nu snap ik waarom niks uit mijn handen komt. Ik moet! Van mijzelf. Ik leg mezelf veel te veel druk op. Dit doe ik niet alleen met schrijven maar met alles. Ik wil goed zijn. In alles!
Ik wil goed zijn voor de andere, niet eens voor mijzelf! Het heeft alles met mijn eigen onzekerheid te maken. Wat wil ik bewijzen?
Niks moet, het is er nu gewoon niet, ik kan het ook niet afdwingen. In plaats van hopeloos willen creëren wat er niet is, kan ik nu beter gewoon even stil zitten. Maar stil zitten voelt verkeerd. Het voelt alsof het niet mag, want iedereen moet bewegen. Ik moet van mezelf presteren om de goedkeuring te kunnen krijgen van een ander. Belachelijk!
De wind gaat niet blazen omdat wij willen zeilen.
We zullen moeten roeien met de riemen die we hebben en als dat betekend dat we soms even alleen maar mogen dobberen is dat ook goed. Ik vind de rust weer in mezelf, nu ik de dwang van moeten weg heb gehaald. Ik geniet nog even van de prachtige zon en de rust om me heen. Ik herhaal nog een keer voor mezelf; Ik moet niets! Iedere keuze die ik maak zet plaats vaak onder het vakje moeten, maar klopt dit ook? Moet ik zo veel?
Ik en wij mensen leggen het ons zelf op. We moeten niets! Iedere keuze die we maken, maken we bewust. We zijn in staat om de gevolgen van onze daden te overzien, weten wat sociaal en maatschappelijk geaccepteerd is. We willen aan een verwachtingspatroon voldoen en vinden daarom dat we moeten. Maar letterlijk alles is een vrijwillige keuze van ademen tot werken. Ik kan met alles stoppen de gevolgen daarvan draag ik zelf. Ook al gaat bv. ademen automatisch ik kan ervoor kiezen om deze in te houden. Wat een heerlijke en rustige gedachte is dit!
Ik moet niet ademen ik mag! ademen omdat ik leef. In dit leven mag ik alle facetten ervaren en ermee worstelen, keuzes maken en leren van mijn fouten en mislukkingen. Ik mag groeien als mens, ook als het betekend dat ik soms stil sta.
Dus dames en heren dit keer geen scherp stukje of een verhaal van een bijzonder persoon. Het is er even niet, ik heb de inspiratie niet op dit moment. Het enige wat ik nu kan is met jullie delen hoe ik de rust in mijzelf weer terug vond, hoe ik mijn eigen balans opzoek in dingen die ik doe.
De conclusie luidt: “Ik moet niks, ik mag!”
Geniet van het niets moeten 
.
