Een aantal jaren geleden heb ik mijn maatje, beste vriendin verloren aan de gevreesde zieke: kanker. Ik denk nog vaak aan haar! Wij hadden jaren geleden samen naar New York gegaan.
Zij heeft de reis een keer uitgesteld, te druk op de zaak en privé. Ik heb het ook een keer uitgesteld. Reden: geen geld voor over op dat moment. Andere prioriteiten. Toen de aanslagen en dreigingen in Londen. Verstandig om toch nog maar weer even uit te stellen.
Dan gebeurd het onmogelijk. Ze wordt ziek maar vol verwachting, geloof en overtuiging gaat ze het proces is. Wij gaan tenslotte samen naar New York.
Echter het lot heeft anders bepaald
Een aantal maanden na het ziek zijn belt ze mij op. De arts is geweest en heeft de onmogelijke mededeling gedaan dat er is niets meer aan te doen. Mijn lieve vriendin is opgegeven. Ik stap meteen in mijn auto en rijd naar Nijmegen. Daar aangekomen doe ik het ziekenhuis deur open en zie haar bleek liggen in dat grote ziekenhuis bed. Ze is nog maar een schim van de sprankelende persoonlijkheid. Ze kijkt me aan en het eerste wat ze zegt : “nooit meer New York!”.
Op dat moment heb ik besloten dat je maar beter spijt kan hebben van de dingen die je gedaan hebt dan die je NIET gedaan hebt.
In Oktober vertrek ik met mijn oudste dochter naar New York. Zij heeft haar VWO diploma gehaald. Het had ik maar… gevoel ga ik achter mij laten. Ik zal met een lach en een traan het vliegtuig ik stappen.
Had ik maar…. Heb jij dit gevoel ook wel eens gehad?
Spijt me te horen dat je je beste kameraadje verloren bent.
een samengevat ‘had ik maar’ verhaal
Mijn vader is een tijd geleden gestorven op mijn 26, hij was een heel gesloten persoon en was vaak kwaad op de wereld,ook op ons, de relatie met mijn moeder en hem verliep niet zo best, door zijn geslotenheid, door zijn pijn die hij innerlijk voelde maar die we niet begrepen, liep het allemaal niet zo eenvoudig .Nu, 7 jaar later later zou ik graag nog eens met hem praten, nu ik weet dat onvriendelijkheid, geslotenheid, kwaadheid… door angst, pijn.. ontstaan , nu ik zelf ook een lange weg heb afgelegd,nu zou ik hem meer begrijpen , had ik maar… maar ik weet dat ik het toen niet kon. Maar het leven dient om te leren, geloof ik.
Vond het een mooi verhaal; maar vind het persoonlijk jammer dat men blijft hangen in: Had ik maar; als ik lees dat het je beste vriendin is dan denk ik dat jullie door die vriendschap elkaar heel dierbaar waren, en veel dingen hebben gedeeld, die heel waardevol zijn geweest. geluk zit vaak in kleine dingen.
Jullie hebben toen een keus gedaan om het niet te doen om bepepaalde ( voor jullie goede) redenen. Zo gaat het vaak in het leven. Hopelijk hebben jullie daarna vast nog mooie momenten kunnen delen. waaraan je ook met plezier kunt terugzien..
En natuurlijk voor het verhaal ,Marian!!
Iedereen nog een fijne zomer gewenst!!! xx
Dank je wel voor de tip Mario.!!
Hoi Marian
Ik heb twee jaar geleden mijn zus verloren aan kanker. Het had ik maar bij mij is. Er steeds een heleboel mensen o haar heen waren, heel fijn voor haar ze was ook een mensen mens. Ik had graag haar weleens nog een keertje alleen willen spreken en dan met haar praten over leven na de dood , haar gerust stellen. Maar ja ik was niet zo op de voorgrond en als ik langs ging bleef ik niet zo . Ik dacht dan geef je andere mensen ook de ruimte om met haar te praten en dan ging ik niet te lang. Andere bleven uren alsof het een verjaardag was. Mijn had ik maar is . Ik had gewoon moeten zeggen dat ik even met haar alleen had willen praten nog 1x helaas niet brutaal genoeg. Ik hoop dat iemand hier iets aan heeft.
Ik heb maar van 1 ding echt spijt en dat is dat ik niet meer dan 1 kind kreeg. Voor de rest probeer ik alles te doen wat ik wil en voluit te leven om vooral niet achteraf te moeten denken had ik maar …
Sinds ik mijn mama op jonge leeftijd moest afstaan wegens kanker en ook mijn zus met deze vreselijke ziekte geconfronteerd werd is dit nog meer het geval…. Je weet niet wat de dag morgen brengt dus durf volop te leven en nieuwe zaken te proberen en doe het nu … Lieve groet
Marian , zo’n situatie heb ik nog nooit meegemaakt. Vreselijk.Spijt of gevoelens hieromtrent heb ik nog maar weinig meegemaakt in mijn leven.Het is terugkijken naar het verleden en het is de kunst om die te laten voor wat het is geweest en de parels te blijven zien als ik achterom kijk. Denk dat je niet alles in de hand hebt of moet hebben.Dan leef je toch niet spontaan meer. Wel heb ik mogen leren om meer mijn gevoelens te uiten naar mijn medemens. Dan loop je toch altijd risico dat je spijt krijgt voor wat er uit je mond komt en verkeerd binnenkomt bij die ander.
nO GUTS nO GLORY ! zeg ik maar.
Maar zo leer ik in ieder geval wel mezelf en kan ik me eigen verbeteren of datgene van mezelf accepteren..En zo een verschil maken .
Ik wil toch wel graag herinnerd worden als een lieve vader , fijn mens als ik deze wereld verlaat .
Ik denk dat je weinig aan SPIJT hebt, ben benieuwd hoe anderen hier over denken !
Je hebt iets bij mij weer wakkergeschud. Ik heb een vriendin die nu jaren Rheuma heeft, ik had vroeger vanwege onze kinderen heel veel kontakt gehad en kwam vaak bij haar thuis op visite en zij bij mij. Door omstandigheden, is dit niet meer het geval. We hebben geen ruzie ofzo.
Maar ieder zeg ik van ik moet haar weer eens gaan opzoeken.
En nu is zij slecht ter been.
Dank je wel voor het delen van jou verhaal. Moet hier ook mijn gedachte een over laten gaan…
voor het te laat is…
Ik heb het zo vaak gedacht. Nu ben ik de helft van mijn leven voorbij en denk ik helemaal had ik maar. Dank je wel voor het delen van je verhaal. Ik ga mijn gedachte er eens over laten gaan. Je hebt wel wat geraakt bij mij.