Onderstaand stuk van Michelle Shanti die even tijd nodig heeft om te herstellen, genieten en alles op een rijtje te zetten. Wat ben ik blij dat het verhaal goed is geeindigd en met een mooi inzicht die Michelle meegeeft. Michelle, heel veel sterkte en geniet van de rust!

Echte liefde…

En toen ging ik ineens van ‘gevalletje nekhernia’ naar ‘gevalletje hersenvliesontsteking’. Ik kon me daar best iets bij voorstellen want ik had zo een pijn in mijn nek en mijn hoofd dat ik van gekkigheid niet wist wat ik moest doen. Ik kon niet liggen, ik kon niet staan, ik kon niet zitten,praten of zelfs maar mijn ogen open doen. Alles deed zo een pijn dat ik er bijna niet van kon ademen.

Toen ik op een brancard de ambulance in werd geschoven schoten er een heleboel gedachten, gebeurtenissen en herinneringen door mijn hoofd waarvan er eentje me sterk is bijgebleven. Ik denk er regelmatig aan nu ik weer thuis ben, veilig en wel, want mijn ‘gevalletje hersenvliesontsteking’ bleek uiteindelijk een ontsteking in mijn nek te zijn die door de enorme pijn ook nog eens voor een accute verkramping van mijn nekspieren zorgde, een soort van dubbelop pijn die door allerlei verschillende pijnmedicatie en de voorloper van morfine heen denderde en volledig bezit nam van mijn lijf.

Even, heel even was ik bang dat ik het niet zou overleven, en die angst voel ik nu nog. Dat is niet erg, angst is er om doorheen te ademen en het besef dat het meest kwetsbare in het leven, het leven zelf is, maakt me weer een stukje nederiger. De herinnering die in me opkwam in de ambulance en die me bij is gebleven is interessanter.

Ik zag mijn oudste zoon, die nu 25 jaar is, weer als klein jongetje. Ik had net zijn eerste paar schoentjes gekocht en hij ging voor het eerst op onderzoek uit op het paadje achter ons huis. Hij liep een stukje voor me, ik keek naar zijn perfecte lijfje, zijn ronde hoofdje, zijn zachte stemmetje dat vol vertrouwen tegen me praatte, zijn voetjes die hij behoedzaam stap voor stap op de tegels zette. ‘Mijn God, wat houd ik van jou’, dacht ik. Wat is liefde bijzonder.”

En toen viel hij, niet eens hard, maar zijn knietje raakte het grind, met als gevolg een best wel diepe schaafwond met kleine steentjes erin. Toen ik met een pincet de stukjes grind uit de wond haalde zag ik hoe zijn gezichtje verkrampte van de pijn, maar hij huilde niet. Ik keek naar hem en ik vóelde zijn pijn. Ik voelde de verbinding tussen ons, deze grote,eerste, echte liefde en het ontroerde me tot op het bot. En toen bedacht ik me daar in die ambulance dat niets, maar dan ook niets me zo op aarde houdt dan mijn kinderen. Ze dwingen me om hier uberhaupt te willen leven, om grenzen te stellen, om lief te hebben zonder te projecteren. En ik voelde ook dat dingen anders moeten in mijn leven, omdat er een heleboel verplichtingen zijn ingeslopen waar ik niet blij van word.

Het is geen tijd om beslissingen te nemen, want beslissingen kun je het best nemen in de rust. Dus vooralsnog beslis ik niks, maar ga ik wel de rust in. Dat betekent dat ik tot eind september niet ga werken, geen consulten of workshops, geen andere aktiviteiten dan chillen, rusten, mediteren, televisie kijken, cupcakes maken met prinsesje Eva, sporten met zoonlief, samen broodjes zalm met limoen-dillesaus eten bij Bakker Bart. Af en toe een stukje schrijven op Facebook omdat ik het zo heerlijk vind om te delen en te schrijven. En vraag ik bij deze vast vergiffenis aan de mensen die me om advies appen, mailen en berichten want ik ga voorlopig niks beantwoorden omdat het echt alleen maar ‘me and my children-‘ gaat worden.

Ik schreef het al eens eerder, ooit begon mijn leven op kamer 13, in een klooster bij de nonnetjes in Maastricht. Wederom kwam ik weer in een kamer 13 terecht, toen ik afgelopen vrijdag het ziekenhuis in werdt gerold op mijn brancard. ‘Shiiiit,’ dacht ik. ‘Het zal toch niet, dat ik ooit in kamer 13 mijn eerste levensjaar heb doorgebracht en dat ik uiteindelijk in een kamer 13 het loodje ga leggen?‘

Het zou wel bij mijn leven passen, want die barst van de magie en synchroniciteit. Gelukkig was dat het niet, ik ging niet dood, maar werd juist herboren. En nu zet ik my first babysteps, richting een nieuw leven. Ja, zo voelt het echt~~