Ik vertelde in mijn vorige blog dat ik mezelf kwijt geraakt was. Compleet kwijt. Dat klinkt wat vaag, want ik was er toch zelf nog steeds? Mijn lijf was nog aanwezig, ik deed wat ik moest doen, maar in mijn hoofd was alles anders. Ik leefde op de automatische piloot. Elke dag begon ik zonder veel enthousiasme aan de nieuwe dag. Elke dag sloot ik met een rotgevoel af. Ik deed maar wat, maar ik was er niet blij mee. Ik vond mezelf geen leuk persoon.
Je staat op en je begint weer aan de dag zoals je dat elke andere dag doet. Alle vaste handelingen worden uitgevoerd, douchen, aankleden, kinderen naar school, jij naar je werk, je draait je dag, komt uitgeblust thuis en begint aan het avondritueel. Je bent moe, boos, chagerijnig en somber, je vind er geen donder meer aan, maar je doet het maar. Je doet het allemaal omdat het ‘zo hoort’ en omdat het ‘van je verwacht’ wordt. Je leeft als een robot, je ervaart niet meer wat er om je heen gebeurt en eigenlijk is alles waar je mee bezig bent gewoon teveel. Je hebt het idee dat je geleefd wordt, dat je zelf geen keuzes meer kunt maken en dat voelt niet goed.
Als je ’s avonds op de bank zit (of ligt), vraag je jezelf af wat je gedaan hebt, of je het allemaal nog wel leuk vindt, waarom jij zo’n waardeloze nul bent en waar je het nou eigenlijk allemaal voor doet. Herkenbaar? Welkom in mijn wereld! Jij bent ook jezelf kwijt. Maar dat gaat goed komen, want ik zal mijn ervaringen delen.
Jezelf kwijt zijn en weer vinden
Door stress kun je jezelf vergeten. Stress ervaar je wanneer je de situatie niet onder controle hebt, wanneer je bijvoorbeeld iets nieuws moet doen of wanneer je veel moet doen in een korte tijd. Maar ook wanneer je geen ervaring hebt met de situatie, of wanneer er dingen van je gevraagd worden die je emotioneel niet aan kunt. Iedereen maakt deze situatie mee in zijn leven, zo maakte ik in korte tijd veel mee waardoor ik mezelf vergat. Iedere persoon ervaart in zijn leven stress. We kunnen nu eenmaal niet alles van tevoren inschatten en een aantal dingen in het leven zijn ook gewoon echt niet leuk.
Bij mij kwam een breekpunt toen ik de zoveelste avond op de bank lag te huilen. Zo kon het echt niet meer, ik voelde me lichtelijk depressief en besloot tot verandering. Ik ging op zoek naar professionele hulp en vond een lifecoach. Een coach die mij een aantal hele belangrijke inzichten gaf, die ik graag met jullie deel.
Na mijn verhaal aangehoord te hebben, vertelde ze mij het volgende:
Ik ben heel erg goed in het ‘voor anderen denken’. Ik had al steeds bedacht wat iemand anders ervan zou vinden of hoe iemand anders zou reageren. Ik had alvast conclusies getrokken voor de ander en daar leefde ik naar. Ik luisterde niet naar mezelf, maar naar anderen.
Mijn moeder zal het vast raar vinden als ik….
Mijn man zal het niet leuk vinden als….
Wat zullen de mensen wel niet denken als….
Ik kan dit niet maken, want dan zullen anderen denken dat….
Ik zal maar niet vragen of iemand mij wil helpen, want die persoon zal het toch te druk hebben of ik wil hem niet tot last zijn.
Als ik dan iets deed waarvan ik al geconcludeerd had dat een ander dat niet leuk zou vinden, voelde ik me rot en schuldig.
Ook voor mezelf had ik alles al bedacht. Ik dacht precies te weten hoe alles werkte en hoe ik mij het beste staande kon houden. Maar het feit dat ik bij een coach op de bank lag gaf al aan dat ik dus helemaal niet doorhad hoe het werkte, want anders was ik wel een stuk gelukkiger geweest. Ik had voor mezelf een levenswijze gemaakt waarmee ik het wel volhield, maar waar ik niet gelukkig mee werd. Zo had ik bedacht dat ik altijd een opgeruimd huis moest hebben, goed voor mijn man en kinderen moest zorgen, niet te dik mocht worden, goed moest zijn op mijn werk, vriendelijk moest zijn tegen iedereen en vooral ook nog een leuke vrouw moest zijn. Wow, wat lag de lat hoog. En zo gek was het dus niet dat ik uitgeblust was aan het einde van de dag….
De twee opdrachten die ik mee naar huis kreeg waren dan ook; ga eens vanuit jezelf denken en probeer te accepteren wat er is. Makkelijk gezegd vond ik, want hoe moest het nou als ik mijn zo gebruikelijke levenswijze zou gaan loslaten. Maar ik weet hoe het verder ging, dus deze tips geef ik ook aan jullie: Denk voor jezelf en accepteer wat er is. En schroom alsjeblieft niet om te praten over wat je dwars zit!
Denk jij voor jezelf of denk jij voor een ander?
Alsof ik het zelf geschreven heb! Heel herkenbaar, inmiddels ook hulp gezocht 🙂
“Ik ben heel erg goed in het ‘voor anderen denken’. Ik had al steeds bedacht wat iemand anders ervan zou vinden of hoe iemand anders zou reageren. Ik had alvast conclusies getrokken voor de ander en daar leefde ik naar. Ik luisterde niet naar mezelf, maar naar anderen”….
Dit vind ik verwarrend; als jij steeds bedacht wat iemand anders ervan zou vinden, en zelfs conclusies trekt namens de ander en daar naar leeft, kan je dan wel zeggen “ik luisterde niet naar mezelf maar naar anderen”?
Luister je niet juist alléén naar jezelf en juist niet naar anderen als je alles voor ze invult?De dingen die jij voor die anderen invult kloppen misschien helemaal niet, net als je conclusies niet kunnen kloppen.Volgens mij is het eerder:
“Ik vroeg niks, maar vulde zelf in hoe de ander zou denken, en dat werd vervolgens mijn waarheid.Ik luisterde eigenlijk alleen naar mezelf, niet naar anderen”
Hoi Marian,
Wat herkenbaar!!!
En wat fijn dat je nu meer bij je eigen gevoel bent gekomen.
Graag zou ik dit ook willen bereiken, maar ik kan de juiste mensen niet vinden om me hierbij te helpen.
Ik bevind mij ook in dezelfde positie dan die persoon die het verhaal vertelde na vele negatieve zaken in mijn leven helemaal van de kaart. Nu proberen mijn leven terug op de rails te krijgen. Moeilijk!!
Ik ook ik heb het gevoel of ik alles fout Doe terwijl ik de beste intenties heb toevallig zag ik een keer een Mail of die werd me getoond kort geleden die was van u of iemand met de zelfde naam en de persoon die mij de Mail toonde is ook 1 van de redenen waarom ik mij zo naar voel want ik verlies haar stukje voor stukje ik Ben ook heel fout geweest maar heb wel de beste intenties gehad ik besef de laatste tijd gewoon hoeveel ik om haar geef! Ik Ben werkelijk vrijwel alles verloren de laatste tijd mijn gezin toen kwam ik bij deze meid waar ik het over had net nou dus ik was een beetje bang om me weer te gaan binden, mij aan iemand te hechten dus hen ik haar niet de aandacht gegeven die ze verdiende ik was mijn huis alles kwijt dus alle tijd en energie stopte ik er in en zij de haare in mij en nu ja woon ik noodzakelijk bij haar al een tijdje en ik merk dat ze dat niet zo prettig meer vind maar ik heb dit moment geen andere keus maar elke dag is een beetje naar en groeien we steeds meer uit elkaar en dat niet alleen ik heb het gevoel als of continue de hele wereld mij haatvofzo en alsof iedereen van wat er allemaal veranderend af weet behalve ik en ja ik trek me er ondertussen niet meer veel van aan alleen mijn pijn en verdriet is dat ik 1, niet de vader voor mijn kinderen kan zijn die ik heel graag wil zijn, 2 alles mij tegen zit huisvesting/financiël/totaal geen basis geen structuur en ritme meer overal sta ik negatief geregistreerd dus kan geen huis kopen geen huis huren Ben afhankelijk van makelaars in de privé sector die ver boven mijn budget woonruimte aanbieden me vaste lasten plus alle schulden die oplopen zorgen er voor dat ik gewoon niks meer regel om dat het uitzicht Loos voelt en eigenlijk ook is en al dat staat niet eens voor op ja me kinderen maar het enigste waar ik echt aldoor mee zit is deze vrouw die op haar beurt me ook slecht behandelt maar ik die richting heb ik haar denk ik gewezen door mijn gedrag destijds maar als nog hoop ik dat ze wel weer echt voor me gaat en dat we er uit komen en dat ik echt van dit gevoel af kom alsof ik alles en iedereen tegen me heb het enigste wat ik wil is gewoon gelukkig zijn geen geld zorgen of in ieder geval de mensen waarvan ik hou het leven kunnen bieden die ze verdienen want als hun gelukkig zijn en lachen dan geniet ik daar ook weer heel erg van maar het lijkt wel of er geen leven meer bestaat zonder die Sorry maar K*t telefoons en al die digitale Rommel het zou mooi zijn als we gewoon weer normaal konden leven en genieten zonder bekende ruzies haat en elkaar vertrouwen helpen en niet misleiden voor liegen en bedriegen bedreigen en bestelen ik voel me echt een beetje alleen in een wereld vol ellende maar goed zag dat je een positieve bericht naar deze meid had gestuurd en ja mocht er ook maar een kans zijn dat iemand me op welke manier dan ook kon sturen of leren of helpen of wijzen dan zal dat mooi zijn en nooit geschoten is altijd mis en ik geloof dat niks zo maar gebeurt dus vandaar dat toen ik deze naam voor bij zag komen ik u dit even kwijt wou! Vriendelijke groet
Gek om jouw blog te lezen. Het lijkt alsof je over mij schrijft. Ik lees zeker nog even verder hier. Misschien heb ik het juist nodig om te lezen dat ik niet de enige ben die alles perfect wil doen en daarom dus enorm faal.
Teveel om eigenlijk op te noemen, maar even een paar dingen.
Je ziet je kinderen al meer dan 18 jaar niet omdat de ex “leuke” dingen over je verteld.
Daarna een relatie gehad met een dame die mij continu betitelde wanneer er een meningsverschil was als, sukkel.
Al meer dan 15 jaar een bedrijf hebben met iemand, en die persoon, wanneer die gefrustreerd is over het werk, dan wel klanten.
Dit afreageert op mij met het woord K en mij dat toewenst.
Waar het dus eigenlijk op neerkomt, is dat wanneer mensen je maar lang genoeg het gevoel geven dat je niets bent, want laten we eerlijk zijn,
je eigen frustratie op een ander afreageren, en dan op zo’n manier.
Dan heb je totaal geen respect voor de ander, met name mij dus.
Dan willen je kinderen je niet zien.
Geeft je het gevoel, dat je niets bent en maakt je uiteindelijk zo enorm gesloten omdat je gewoonweg zo bang bent wat te zeggen, waar dan ook.
Omdat je bang bent weer uitgekafferd te worden.
En als je wat voor zou stellen, zouden misschien je kinderen wel willen weten wie de persoon is, wat hij doet, en zijn mening of verhaal willen horen.
Pas geleden zei iemand tegen mij, dat andere zeggen dat je een klootzak bent, en je zo behandelen. Houdt niet per definitie in dat je een klootzak bent.
Klopt helemaal, maar neem het gevoel maar weg, dat je jezelf door alles helemaal niets voelt.
Als je een film ziet, waarin een vrouw aandacht geeft aan een man, in de vorm van aanspreken, dat schiet je vol en zit je bijna te janken omdat je dat zelf ook zo graag zou willen.
Niet specifiek die vrouw, wat het nog leuker maakt hoor moet ik eerlijk toegeven, maar nee gewoon in het algemeen.
Denk nou niet dat ik gekke dingen ga doen, nee daar ben ik nou net weer iets te sterk voor.
Maar ik moet wel eerlijk toegeven, dat het alleen zijn soms erg zwaar is.
Met name als het mooi weer word en iedereen zit gezellig met elkaar op en terras.
Maar goed, schouders eronder en weer verder gaan he, want ondanks al hetgeen ik op papier zet en hoe ik me voel, ben ik zo’n leuke vent joh 🙂
Waarom dit zomaar aan iedereen laten weten wat je voelt, gewoon omdat het soms van je afpraten, tegen totaal onbekende, ook wel eens prettig is.
Want als je je eigen familie benaderd word er keihard gezegd, daar hebben we geen zin in in het gezeik van jou.
Ik zeg dan altijd maar, het komt wel goed joh.
Vervelend Gerald! Maar verlies de hoop niet. Juist een andere manier van benaderen kan je helpen eruit te breken. Als iemand je bijvoorbeeld het gevoel geeft dat je weinig waard bent.. vraag jezelf dan af of je het er onbewust mee eens bent. En daag dan de negatieve gedachten die je over jezelf hebt uit..door ze te vervangen met positieve gedachten waarom je wel aandacht en respect waard bent. Het leven is een grote leerschool. Succes!
Je komt alleen. Je bent alleen.en je gaat alleen dat is mijn leven en conclusie
Als je tussendoor liefde heb gekend heb je geluk gehad
Aan mij is en was het niet besteed
Ik ken ook het gevoel .Ik heb ook constant hoofdpijn omdat ik te veel denk .Soms heb ik een helder moment en lijkt alles “normaal” .Vaak als ik net wakker bent en nog in de roer vindt ik het leven echt mooi ,5min later voel ik me weet bagger omdat ik door heb dat ik in de realiteit ben. Het is een vermoeiend iets ,alsof alles maar energie vreet. Nou ja niemand zei dat het leven makkelijk was ,het lijkt ook als dat je eenmaal weet hoe depressie voelt het je je hele leven probeert naar beneden te trekken de brein blijft in die modus hangen. Bedankt voor de tips ,Ik ga ze proberen toe te passen .
Ik ben op een punt aangekomen waar het 2 kanten op kan gaan… goed of slecht… ik heb 9 jaar niet thuis gewoond ik bn net 18 geworden en ik heb geen flauw idee wat ik moet doen.. wat jij ook al zei je leeft op een automatische piloot. Ik kwets zoveel mensen om mij heen wat ik niet wil dat ik niet weet hoe ik verder moet gaan… mijn krachten zijn op. Kan iemand helpen met wat ik moet doen en hoe? Ik wil mezelf terugvinden. Ik wil uit deze spiraal die mij naar beneden zuigt. Maar ik weet niet hoe….
Ik kan me voorstellen dat je niet jezelf voelt na twee grote veranderingen in je leven. Eerst uit huis zijn geplaatst,wat al ingrijpend is, en daarna weer moeten wennen aan de thuissituatie. Niet gek dat je dan op zoek ben naar houvast. Ik denk dat de kunst ligt in het accepteren dat er geen houvast is. Als je dat kunt accepteren, maak je weer ruimte om te zien wat er wél is. En als je andere mensen kwetst, kun je excuses aanbieden. En de mensen die je kunt vertrouwen aangeven dat je in een lastige periode zit en hen niet wil kwetsen, maar dat.je hen ook nodig hebt om erbovenop te komen. Sterkte en houd hoop!
Overgang
Heel herkenbaar… vooral dat denken voor anderen. Mag ik vragen hoe je dit voor jezelf hebt losgelaten? Ik doe het al jaren tot ergernis van mijn omgeving en zou graag willen weten hoe jij dit hebt kunnen loslaten.
Mooi, moedig stuk. Heel open en in werkelijk álles kan ik mezelf vinden. Kan het zo knippen, plakken in mijn eigen leven. Het helpt me weer een stapje de goede kant op. Bedankt 🙂
Hey, Ik denk gemixt allebei.
Ik raak mezelf ook kwijt door stress.
Ik heb advies nodig , tips ?