Daar stonden we dan, na een lange en vermoeiende reis, met onze mond vol tanden op het bruisende Times Square. Het was precies zoals je in de films ziet: de hoge gebouwen, de niet-nodige verlichting door alle reclames op de wanden en natuurlijk de ontelbare ‘yellow cabs’. Ja, het is moeilijk om mijn week uit te leggen, en welke indrukken ik allemaal heb gehad. Maar toch, zal ik het proberen.

New York

Het begon allemaal om 9 uur ’s ochtends op Schiphol, klaar om te vertrekken. Alhoewel we op tijd vertrokken waren, hadden we toch niet nog de tijd om met manlief en dochter nummer twee koffie te drinken, wat stiekem wel een kleine teleurstelling was. Maar, het mocht de pret niet drukken, want eenmaal door de douane kwam het allemaal wel heel dichtbij, hier hadden we zolang naar uitgekeken: New York!

Zoals ik misschien al eerder genoemd heb, ging ik met mijn dochter naar New York omdat zij in mei geslaagd is voor haar VWO. Een onwijs leuk ‘cadeautje’ natuurlijk, met voor mij nog een speciale gedachte erachter: eigenlijk zou ik dit met mijn vriendin gaan doen, die helaas in mei 2009 is overleden. Dit maakte het voor mij extra speciaal dat ik het met mijn dochter ging doen.

Na een lange reis met vele overstappen op vliegtuigen en metro’s, kwamen we aan in ons hotel, net buiten New York. De volgende dag vroeg de wekker, want we wilden geen moment missen.

We begonnen al goed met een Harlemtour: dit was een tour door de Bronx, en we kwamen dan uit op een afro-Amerikaanse kerk. Nou ik kan je vertellen, dit is niet een kerk zoals wij gewend zijn. Het is onwijs gaaf om te zien hoe zij met vreugde hun sterke geloof voor God uiten.

Dag #2 begon ook vroeg, we hadden er zin in! De aankomende 2 dagen hadden we een zogenaamde ‘hop-on, hop-off’ bus. Dit hield in dat de bus een bepaald rondje reed door New York, en jij kon af-en opstappen wanneer je dat wilde. ’s Avonds was er ook een lichtjestour door de stad en over de Manhattanbrug, zodat je mooi de skyline van New York zag.

De vierde dag heeft bij ons allebei de grootste indruk achter gelaten. We hadden thuis al een rondleiding geboekt voor het 9/11 memorial, met daarbij een gids die zelf in relatie staat tot het World Trade Center. Wij hadden het geluk met twee gidsen! Bij ons begon een man te vertellen die werkte in het WTC toentertijd, in toren nummer 2. Op de ochtend dat het vliegtuig in toren 1 vloog, wisten mensen in toren nummer 2 absoluut niet wat er aan de hand was. Het was 2001, dus je moet je een wereld voorstellen zonder (of met weinig) mobiele telefoons.

Sommige mensen wisten niet eens dat er iets aan de hand was! De man vertelde dat er een collega hysterisch naar zijn afdeling kwam en zei dat er rook en vuur uit toren 1 kwam. De man en collega’s besloten op een ander kantoor verderop in de stad verder te werken, want ze dachten dat dit een chaotische dag zou worden. Onderweg naar beneden werd er omgeroepen dat iedereen weer terug naar zijn werkplek moest gaan, toren nummer 2 was veilig gesteld. De man vertelde dat zijn gevoel zei dat hij weg moest, en hij vervolgde zijn weg naar beneden. We weten allemaal wat er met toren nummer 2 gebeuren een paar minuten later… De man gaf ons dan ook deze wijze woorden mee: luister altijd naar je gevoel.

De tweede gids was een vrouw. Zij was op het moment van de aanslag in Manhattan. Haar man (politieagent) belde haar en vertelde haar dat hij nu hun dochter naar huis bracht, en zij ook naar huis moest gaan. Ook zij wist niet wat er aan de hand was, net zoals de eerste gids. Eigenwijs als ze was ging ze toch naar de plek van het incident, en haar gevoel zei dat ze moest helpen (ze was namelijk reddingswerker). Dit deed ze ook, tot ze op een gegeven moment merkte dat ze niks meer kon doen. De chaos was te groot. 9 uur later kwam ze thuis aan, haar dochter huilend op de grond: zij dacht namelijk dat haar ouders allebei overleden waren, vooral ook omdat haar moeder al veel eerder thuis zou komen. Ze belde haar man dat alles goed ging en hij beloofde die avond nog een keer te bellen. Maar dat gebeurde niet.. Onze gids vertelde dat de familie al een begrafenis aan het plannen was, maar zij voor haar gevoel haar man niet kon opgeven. Dit had ze dan ook niet gedaan, hoeveel haar familie haar op de ‘feiten’ wees. Een paar uur later stond ie daar, hij zag er verschrikkelijk uit, maar leefde nog.

Ze vertelde dat hun huwelijk nooit meer hetzelfde is geworden. Haar man heeft het gevoel dat hij heeft gefaald, omdat zoveel van zijn mannen op de beruchte dag wel zijn overleden. Maar ook dat hij ernstige kanker aan al het stof heeft overgehouden, en hoe hij daar nu nog steeds tegen vecht.

Zij vertelde het met zoveel emotie, dat zelfs de grootste mannen uit onze groep die de rondleiding kregen, stonden te huilen. ‘Count your blessings’ zei ze. Je weet pas wat je hebt als het er niet meer is.

Na deze emotionele ochtend, gingen we shoppen! Letterlijk shop till you drop, want ’s avonds vielen we languit in bed. De donderdag zag er eigenlijk niet heel anders uit, en voornamelijk de garderobe van mijn dochter is goed aangevuld.

De laatste dag vonden we toch dat we nog een beetje de toerist moesten uithangen, en we gingen nog naar het Empire State Building. Wat een prachtig uitzicht! Met een onwijs snelle lift naar boven, en dan genieten van het uitzicht. We hadden heerlijk weer (heel de week eigenlijk wel), wat het nog leuker maakte. Daarna weer naar beneden en op naar Central Park. Daar aangekomen gingen we op een fietstocht (nouja, wij zaten lekker in een karretje  ), waarbij we heel Central park door gingen, en van alles kregen te horen over sterren. Dat is overigens zo bij elke toer: de Amerikanen zijn helemaal gek op films en sterren, overal worden minimaal 4 films en 10 sterren genoemd. Het Central Park nog op de valreep, maar zeker een mooie afsluiter.