Goedemorgen! De wekker gaat alweer veel te vroeg naar mijn gevoel. Is het nu al tijd? Hoop van niet! Een korte nacht en te laat naar bed gegaan, was ook wel de oorzaak van de ochtend blues vanmorgen. Maar als ik eerlijk ben, komen die blues nog wel eens voor zo tijdens de winter. Met drie jonge kinderen is er altijd wel eentje onderweg met verkoudheid, gebroken nacht of kleine zorgen. Eenmaal opgestaan, word ik blij van de vrolijke kinderstemmen die het huis vullen en ik maak mij op voor de komende dag. Douchen, aankleden, boterhammen smeren, naar school brengen, boodschappen doen, hond uitlaten, spelletje spelen met jongste dochter en ondertussen ‘iets’ doen op de computer en nog ergens met een stofdoek zwaaien, mail wegwerken, beetje schrijven. Mijn hoofd is vol en tussendoor komen er nog allerlei andere ‘to do’ dingen voorbij. Wasje, strijkje, vriendin bellen, ik had eigenlijk moeten sporten hmmmm geen zin en geen tijd, morgen maar, ik moet toch een keer gaan deze week, kinderfeestje regelen, clubjesophaal-brengdingen regelen. De dag vult zich met de dagelijkse dingen.
Soms bekruipt je het gevoel: ben ik dit die dit leven leid? Vooral een leven met opgroeiende kinderen (het liefst een paar achter elkaar) heeft een grote impact op je leven. Blije gebeurtenissen en niet blije gebeurtenissen volgen elkaar op in een leven. Al je energie gaat zitten in gezin, kinderen en werk, als je een baan hebt. Na een paar tropenjaren, zit je er nog steeds middenin en opeens denk je. Hé het blijft gewoon doorgaan, de ratrace. Het houdt niet vanzelf op. Eigenlijk heb je diep van binnen nog steeds het gevoel dat je je rugzak kan pakken en de wereld rond kan trekken. Bij volle verstand: niet realistisch of je moet de staatsloterij hebben gewonnen, je huis goed kunnen verhuren èn onderwijzeres zijn die haar eigen kinderen op reis les mag geven. In de regel is het zo dat de meeste gezinnen met opgroeiende kinderen, vast zitten in een patroon. Je mag jezelf gelukkig prijzen dat het ‘zijn gangetje’ gaat.
Toch betrap ik mezelf er op dat er vooral aan het einde van de dag er iets te regelmatig een stemmetje in mijn hoofd zegt: Hoe lang gaat het nog duren? Ik ben moe en hallo, ik ben er ook nog!’ Typisch geval van bijna 40-syndroom zou je kunnen zeggen. Maar goed, we hebben er allemaal mee te stellen. De één misschien wat meer dan de ander.
Leven in het nu
De kunst om hier een juiste balans in te vinden en acceptatie. Leef in dit leven in het nu. Met al zijn goede en minder goede momenten. Ik bewonder daarom ook altijd mensen van de vorige generatie. De 60 plussers dus. Mijn ouders bijvoorbeeld. Beiden, los van elkaar, veel meegemaakt. Over acceptatie gesproken. Ik zie in hen voorbeelden van hoe het leven te aanvaarden hoe het tot je komt en dan het beste ervan te maken en het proberen goed te hebben voor jezelf en je omgeving in welke situatie dan ook. Je moet zelf de slingers ophangen, iedere dag weer. De ene dag zal dat beter gaan dan de andere dag. Maar je moet het wel zelf doen. Het gekke is, wanneer je in een crisissituatie zit, je ook direct met je neus op de feiten wordt gedrukt en dat die acceptatie vaak niet zo moeilijk is. De zogenaamde overleeffase. Wanneer na een crisisperiode, een wat rustigere tijd aanbreekt, dan komt de uitdaging om die acceptatiemodus vast te houden. Blij te zijn met de dingen van de dag zonder daarbij de doelen uit het oog te verliezen.
Hoe hoest een schildpad eigenlijk?
Gelukkig is het ook juist het ‘gewone’ dat de sjeu geeft aan het leven. Zoals mijn middelste dochter van vier jaar vanmorgen die hoestend, proestend en snotterend met een slaapdronken hoofd naast mij stond en op serieuze toon vroeg: ‘Hoi mam, mam, hoe hoest eigenlijk een schildpad?’ Mijn ochtend blues verdwenen als sneeuw voor de zon. O ja, wie het weet, mag het zeggen!
