Ik vind dat inspirerende verhalen je vaak een inzicht geven en weer even laten zien waar je staat. Heerlijk vind ik deze verhalen. Ik wil dit inspirerend verhaal dan ook graag met je delen.
Inspirerend verhaal
Het is niet altijd wat het op het eerst gezicht lijkt
In een armoedig dorp in China woonden vele jaren geleden een boer en zijn zoon. Behalve een lapje grond en een rieten huisje bezat de boer in materieel opzicht slechts een paard dat hij van zijn vader had geërfd.
Op een goede dag liep het paard weg en had de man geen dier meer om mee te werken op het land. Zijn buren – bij wie hij hoog aangeschreven stond om zijn vlijt en eerlijkheid – kwamen hem troosten vanwege de ramp die hem getroffen had. Hij dankte hen voor hun komst maar vroeg vervolgens: “Hoezo is dit een ramp voor mij, zoiets kun je toch niet weten?”
Iemand mompelde zachtjes tegen een vriend: “Hij wil de realiteit niet onder ogen zien, maar goed, laat hem maar denken wat hij wil denken, als hij er maar niet verdrietig van wordt.” De buren deden net of ze het eens waren met wat de boer had gezegd, en vertrokken. Een week later keerde het paard terug naar zijn stal, maar niet alleen; het werd vergezeld door een mooie merrie. De dorpelingen waren blij. Nu pas begrepen ze waarom hij zo gereageerd had, en ze togen opnieuw naar het huis van de boer om hem te feliciteren met de zegenrijke afloop.
“Eerst had je maar één paard, en nu heb je er twee. Proficiat!” zeiden ze. “Leuk dat jullie gekomen zijn en fijn dat jullie zo solidair met me zijn,” antwoordde de boer. “Maar hoezo is dit een zegenrijke afloop, zoiets kun je toch niet weten?”
De buren waren verbijsterd en meenden dat de man gek aan het worden was. Onderweg naar huis zeiden ze tegen elkaar: “Het is toch een geschenk Gods. Dat hij dat niet inziet!” Er ging een maand voorbij en de zoon besloot de merrie te gaan africhten. Op een gegeven ogenblik begon het dier te bokken. De jongen tuimelde eraf, maakte een slechte landing en brak zijn been.
De buren gingen weer bij de boer langs, met cadeautjes voor de gewonde knaap. De burgemeester van het dorp condoleerde de vader en zei dat ze met hem te doen hadden vanwege het onheil dat hem was overkomen. De vader bedankte hen voor hun bezoek en hun medeleven, maar merkte vervolgens op: “Hoezo onheil, zoiets kun je toch niet weten?”
De buren begrepen er niets van, want ze waren het er stuk voor stuk over eens dat het een ramp was als je kind een ongeluk kreeg. Toen ze buiten stonden zeiden ze tegen elkaar: “Hij is echt gek geworden; hij heeft maar één kind en dat is nu misschien voor altijd mank, en dan nog waagt hij het te betwijfelen of het wel een ramp is.”
Een paar weken later verklaarde Japan China de oorlog. De keizer zond boodschappers door het land om jongens te werven voor het front. Alle jongens uit het dorp moesten het leger in, uitgezonderd de zoon van de boer, die immers een gebroken been had. Geen van de jongens kwam levend terug.
De zoon van de boer herstelde, en de merrie wierp veulens die verkocht werden en een aardige cent opleverden. De boer ging bij zijn buren langs om hen te troosten en te helpen – ze hadden zich immers ook altijd solidair getoond met hem. Wanneer een van hen zich beklaagde, zei de boer: “Hoezo is het een ramp? Zoiets weet je toch niet?” Als iemand heel erg blij over iets was: “Hoezo is het een zegen? Zoiets weet je toch niet?”
En de mensen uit het dorp begrepen dat het leven niet altijd is wat het op het eerste gezicht lijkt.
Bron: Paulo Coelho
We geven te snel een oordeel over iets,,
Vaak komen dingen toch weer anders uit
Zo ook met de zoon van deze man..
Een geluk bij een ongeluk