Accepteren dat nu alles precies zo is zoals het behoort te zijn..
Eigenwijs = trouw zijn aan je eigen wijze en daarop vertrouwen..
Ik ben liever eigenwijs dan dat ik helemaal geen zelfvertrouwen heb.. Daar heb ik ook geen gebrek aan, ik ben trots op wie ik ben, wat ik heb bereikt, mijn drie mooie meiden, mijn lieve partner..
Waarom voelt het dan soms alsof niks goed is, je jezelf moet bewijzen terwijl dat niet nodig is.. Mensen die het niet zien hoe je bent, zullen je nooit begrijpen..
Verschil in intelligentieniveau.. Of een onwetendheid.. Een kwestie van de persoon echt kennen??
Acceptatie..
Daar komt het toch steeds weer op neer.. Accepteren dat iemand is zoals diegene is.. Ermee om kunnen gaan of loslaten..
Moeilijke keuzes waar ik al langere tijd mee loop en er constant het beste van probeer te maken, maar keer op keer een deksel op de neus krijg..
Weer opnieuw proberen?? Met het risico dat het weer op hetzelfde uitdraait na een poosje..
Of de cirkel(s) doorbreken?? Ongesproken woorden opschrijven en opsturen.. Een brief schrijven en in de fik steken..
Emoties te over, maar ze komen er niet uit.. Soms zo’n zin om gigantisch te schreeuwen en te huilen.. Waarom doe ik dat niet gewoon.. Ik denk dat ik het altijd gewend ben geweest om me groot te houden..
“Ach, ik sla me er wel weer doorheen”.. Een gedachte die andere mensen ook wel uit hebben gesproken tegen me, als ik benoemde dat ook IK wel graag eens hulp had gehad..
Niet willen of kunnen laten zien aan een ander hoe jij je echt voelt.. Groothouden tegenover iedereen, zoals ik voornamelijk doe tegenover mijn meiden..
Mensen die dichtbij me staan, weten het wel en daar praat ik ook wel mee, maar toch blijft er een bepaalde spanning in mezelf..
Onrustig in doen en laten, overgevoelig, overprikkelend, geluid dat tien keer zo hard binnenkomt dan normaal, gevoelig voor licht van de zon of überhaupt de buitenlucht.. ’s Avonds slaap ik met watten in mijn oren, zodat ik me wat meer kan afsluiten van alle geluiden, waaraan ik me enorm kan irriteren, terwijl ik dik 8 jaar in de flat heb gewoond en er nog nooit last van heb gehad..
Het lijkt soms wat af te nemen, maar dan slaat het opeens zo hard op mijn spieren in mijn nek en rug.. Probeer ik te ontspannen en op mijn ademhaling te letten.. Even blokje om lopen buiten.. Weinig energie en enorm moe aan het eind van de middag..
Het slapen gaat iets beter, wordt niet meer elke keer wakker.. ’s Ochtends rustig aan opstarten, maar dan is er alweer dat gevoel.. Wazig, onwennig, duizelig, wankelend, hoog irritatie-punt..
Laat me gewoon met rust!!
Wanneer houdt dit weer eens op?? Ik word moe van mezelf, moe van het moe-zijn..
Ik wil weer lekker in mijn vel zitten, genieten van alles, gelukkig zijn in optimale zin.. Want dat is het rare juist, ik ben gelukkig met alles, alleen even niet over hoe ik mezelf voel.. Waardoor ik soms het idee heb dat ik de rest hier thuis tekort schiet..
Zelfacceptatie.. Waarschijnlijk wel de zwaarste opgave op het moment..
Wellicht nu de afgelopen hectische weken voorbij zijn.. Waarbij ik mezelf bijzonder op de proef heb moeten stellen, aangezien er teleurstellend weinig mensen er echt zijn geweest om ons te helpen..
Ook daarvan weer een leerproces gemaakt.. Accepteren dat mensen dus niet hetzelfde voor jou doen, wat jij altijd wel voor een ander zou doen.. Tijd vrijmaken.. Nee, dat is er niet meer in deze drukke maatschappij.. Prima, ook dat accepteer ik.. Maar ik leg me er niet bij neer dat het zo werkt tegenwoordig.. Het heeft geresulteerd tot het feit waar we nu zijn en daar ben ik blij om, maar diep van binnen voel ik me absoluut nog niet goed.. Teleurgesteld in mensen.. Maar een handjevol die er echt zijn geweest vanaf het moment dat ik zo ziek ben geworden en nu ook weer tijdens de verhuizing..
Accepteer waar je staat in dit leven en doe wat jezelf gelukkig maakt.. Voor mij is dat het zien dat mensen om me heen gelukkig zijn.. Wat mijn gezin blij maakt.. De glimlach van mijn kinderen elke ochtend, de knuffels en het houden van.. Het boekje lezen voor het slapen gaan, ons ritueel “Ciao ciao hou van jou” en dan tevreden in slaap vallen..
Accepteren van mezelf.. Ja, het heeft wat voeten in aarde gehad.. De moeilijkheden ombuigen naar mogelijkheden.. Anders in het leven gaan staan.. De drukte van alles, de stress.. Ik ben wel op mijn rem gezet door mijn schildklier en daar ben ik nu uiteindelijk enorm dankbaar voor.. Omdat het mij geleerd heeft om mijn rust te pakken, goed na te denken over de stappen die je elke keer weer maakt, anders tegen dingen aan te kijken, dingen loslaten en voornamelijk accepteren dat niet alles en iedereen zo blijkt te zijn zoals je soms denkt..
Soms heel erg jammer, maar loslaten en accepteren is de grootste groei die je door kunt gaan, als je zelf de moed maar hebt om het te durven..
Accepteer dat wat er is. Laat los wat is geweest. Heb vertrouwen in wat kan zijn.
