Een tijd geleden heb ik een winactie gehad van het boek “Wie heeft ons in godsnaam geleerd dat regen slecht weer is” van de auteur  Jan Jaap van Hoeckel.

Klik hier om het blog bericht te lezen.

Jan Jaap plaatst geweldige stukken op zijn website en recentelijk ontving ik weer zo’n stuk in mijn mailbox. Ik heb Jan Jaap even gemaild of ik het mocht plaatsen op mijn website.

Ben je nog steeds jezelf?

Ze voelde zich rot en niet zo’n beetje ook. En terecht. Haar verhaal was lang en overgoten met tranen. Haar man, inmiddels al min of meer haar ex, had haar ingeruild voor een jonger ding, zo vertelde ze met afgrijzen in haar stem.

Ze bleef achter met twee kinderen waarmee ze een prachtige band had gelukkig. Haar pijn was weliswaar het feit dat ze zich verlaten voelde maar meer nog dat er van haarzelf niet veel meer over was. In de loop van het huwelijk was er steeds meer van haar ‘ik’ gesloopt. Heel langzaam maar heel zeker had ze zich geschikt naar alles wat hij vond, wat hij wilde, hoe hij dacht…

Zijn gedrag, zijn teksten, zijn standpunten, die waren heilig. Daar mocht ze niet aankomen, daar was geen discussie over mogelijk. En als ze er al eens iets van zei was het huis te klein, ze moest hem vooral niet claimen, vond hij.  Soms, heel soms schikte hij zich naar haar wensen, de tegenzin spatte van zijn gezicht. Liefde in de versukkeling…

Haar kwetsbaarheid was groot, logisch als je jezelf zo kwijt bent. Ze was uiterst gevoelig voor kritiek van wie dan ook. Als een vriendin al eens een opmerking maakte over haar kleren, over haar dochter, over haar werk, sloeg de angst haar om het hart. Ze had geen verweer, twijfel, twijfel, twijfel: ze heeft gelijk, ze heeft geen gelijk, ze heeft gelijk… Haar zelfvertrouwen aan barrels.

Op mijn vraag hoe het allemaal had kunnen gebeuren keek ze me aan met een blik van ‘wat is dit voor vraag?’ Gewoon, vanzelf, ongemerkt, heel langzaam maar zeker, ik heb er nooit bij stilgestaan, zo ging het.

Aan tafel met een andere vrouw, getrouwd en een kind. Ik vroeg haar hoe ze zich in haar huwelijk voelde, we hadden een lang gesprek. Ach ja, natuurlijk was er wel eens wat, nothing is perfect, maar ze was tevreden met haar leventje. Toen ik vroeg of ze zich soms ongemerkt aanpaste aan het gedrag van haar partner, ook als het haar tegenstond, keek ze me verbaasd aan. Nee hoor, hoe kom je daar nou bij, we zijn heel zelfstandig, we leven ons leven en kunnen gewoon onszelf blijven…

Dit was niet nieuw voor me, dit had ik vaker gehoord. In een relatie waarbij beide partners zich prettig voelen vindt vaak geen van de partijen dat ze wat van hun ‘ik’ prijsgeven. Ze blijven zichzelf, krijgen ook die ruimte. Vinden ze. En ach, natuurlijk doe je wel eens iets waarvan je denkt, ja moet dat nou, maar dat is toch normaal? Je mag je toch best wel eens aanpassen aan de ander, daar is toch niks mis mee?

Maar ook zulke relaties kunnen op den duur stranden, per slot van rekening vallen er jaarlijks een dikke dertig procent om. En bijna altijd is dan het verhaal volstrekt anders, dan voelen beide partners zich vaak ernstig tekort gedaan en hebben ze het gevoel dat hun ego flinke tikken heeft gekregen.

Wat gebeurt er toch binnen veel relaties? Dat ongemerkt afkalven van de eigenheid van mensen, dat toegeven aan elkaar, de mantel der liefde, dat soms zo geforceerde begrip, dat groeiende gevoel dat een relatie per definitie inleveren is? En dat daar ook nog eens niks mis mee is? Ja, totdat de bom barst, dan pas breekt het besef door dat er alles, maar dan ook alles mis mee is.

Het gaat over bewustzijn. In een schijnbaar goedmarcherende relatie denk je over zulke dingen kennelijk niet echt diep na. Je bent allebei niet op je qui-vive, je laat de dingen een beetje gebeuren. Je schuift beiden steeds verder op, raakt ongemerkt beetje bij beetje van jezelf af. Dat kan lang goed gaan. Totdat…

Als de bom barst is de verontwaardiging groot over wat de ander jouw heeft aangedaan. Hoewel je het jezelf hebt aangedaan, je hebt het laten gebeuren, je bent geen moment attent geweest. Daar kom je op een gegeven moment zelf ook wel achter, weliswaar als het te laat is maar toch…

Kennelijk zorgt een relatiebreuk voor een plotselinge activering van ons bewustzijn. Plotseling zien we heel gedetailleerd hoe de dingen zijn gelopen, zien we hoe de ander heeft gedaan, hoe je daar op hebt gereageerd, hoe je steeds meer hebt toegegeven, en dus steeds meer van jezelf verwijderd bent geraakt.

Bewustzijn is de kern van ons geluk. Hoe groter je bewustzijn hoe groter je geluk. Dit is een pleidooi om juist en vooral binnen je relatie je bewustzijn te ontwikkelen, om attent te zijn op het gedrag van je partner, en van jezelf. Gedrag, wensen, gewoonten, de dingen die gezegd worden, dat wat je beiden denkt. Hoe ga je ermee om? Trap soms op de rem, doe niet wat je niet wilt doen.

Vraag jezelf af wie je bent, wat je wilt zijn, wees zuinig op jezelf. Zorg dat de maat van je mantel der liefde niet te groot wordt.

Een relatie is vooral bedoeld om te groeien, om je beiden verder te ontwikkelen, en niet om elkaar langzaam maar zeker af te breken.

Een groeiend bewustzijn, je geluk en een goede relatie kan geen moment zonder…

[divider scroll_text=””]

Houd je van jezelf, dan straal je dat uit. Je voelt dat jij er mag zijn. Je praat positief tegen jezelf en over jezelf. Je stimuleert jezelf. Je vergroot jouw vermogen om liefde te ontvangen en te geven. Jij weet dat je de moeite waard bent om van te houden. Klik voor meer informatie eens naar de cursus ‘Van Jezelf Houden’.

[divider scroll_text=””]