Diamant

Ze laat me haar ontwerpen zien, prachtig zijn ze. Een tassen collectie, een agenda en bijbehorende schriften in heldere contrasterende kleuren schieten vluchtig langs op het scherm van haar laptop.

“Wil je weten hoe ik aan mijn inspiratie ben gekomen voor deze lijn?”, vraagt ze me. Natuurlijk wil ik dat.

“Twee jaar geleden was ik op vakantie in Spanje, ik was in mijn eentje op het strand en keek naar de zonsondergang. Toen zag ik ineens allemaal kleuren in verschillende vormen door de lucht schieten, paarse en groene sterretjes, gele en helderblauwe rondjes, licht en donkerpaarse ovaalvormpjes. Je kunt de vormen en kleuren zo gek niet bedenken of ik zag ze.” Dan kijkt ze me indringend aan. ‘Ik weet dat ik dit tegen jou kan zeggen, dat je me gelooft en serieus neemt, al klinkt het ongelooflijk.” Ik knik vol begrip. Natuurlijk geloof ik haar. Er is veel meer tussen hemel en aarde, als iemand dat weet dan ben ik het wel.

Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder. Het negentienjarige meisje van toen is inmiddels een eenentwintigjarige getrouwde vrouw. Destijds was ze mijn client in het Vrouwenopvanghuis waar ik meditatieles gaf. Had ze huis en haard achter moeten laten omdat ze als Islamitische vrouw met overwegend westerse opvattingen haar leven niet meer zeker was. Inmiddels heeft ze een nieuw leven opgebouwd, is ze getrouwd met een lieve man en heeft ze onlangs haar eerste boek geschreven en gepubliceerd. Wat ben ik trots op haar, wat komt ze van ver en wat doet ze het goed.

Natuurlijk, wij mogen niet ons verleden worden, maar het verleden vormt ons wél. En soms vormt ze ons door bittere gebeurtenissen die langs de wanden van ons ego schuren waardoor we langzaam gepolijst worden tot de schitterende diamanten die we diep van binnen zijn.

Mogen wij stuk voor stuk in onze unieke vorm schitteren en schijnen.

En dat… vind ik een inspirerende gedachte.