Soefi-leraar bezocht een plaatselijk badhuis en vond er een aantal familieleden die woedend tegen elkaar stonden te schreeuwen.
Hij wendde zich tot zijn leerlingen, glimlachte en vroeg:
‘Waarom roepen mensen, wanneer ze boos zijn, naar elkaar?’
De leerlingen dachten even na, tot een van hen zei:
“We beginnen te roepen omdat we onze kalmte verliezen.”
Inspirerend verhaal, gebruik geen luide woorden
“Maar waarom zou je schreeuwen als de ander gewoon naast je staat?
Je kunt hem of haar toch net zo goed vertellen wat je te zeggen hebt,
op een zachte, rustige manier?”
De leerlingen gaven allerlei redenen en antwoorden maar geen enkele bood een afdoende verklaring.
Tenslotte nam de Soefi-leraar opnieuw het woord:
“Wanneer twee mensen boos zijn, nemen zij in hun hart afstand van elkaar. Om deze afstand te overbruggen beginnen zij naar elkaar te roepen. Hoe bozer ze zijn, hoe luider ze zullen moeten schreeuwen om elkaar vanop die grote afstand te kunnen horen.
Wat gebeurt er als twee mensen verliefd worden? Zij schreeuwen niet, maar praten zachtjes omdat zij
in hun hart elkaar zeer nabij zijn. De afstand tussen beiden is onbestaande of zeer klein…”,
“Wat gebeurt er als ze nog meer van elkaar zouden houden?” vervolgde de leraar.
“Ze spreken niet meer, ze fluisteren… en zo komen zij nog dichter bij elkaar in hun liefde.
Tenslotte moeten ze zelfs niet meer fluisteren, ze kijken alleen maar naar elkaar.
Dat is hoe dicht twee mensen bij elkaar komen als ze van elkaar houden.”
Vervolgens keek hij zijn leerlingen liefdevol indringend aan en zei:
“Laat je hart zich niet van een ander verwijderen, gebruik geen luide woorden die de afstand
alleen maar groter maken want anders zal er een dag komen dat de afstand tussen jou en de anderen
zo groot zal zijn, dat niemand nog zal willen of kunnen horen wat je staat te roepen.”
,
Wow, prachtige tekst!
*fluisterend* Wat een mooie, wijze les schuilt in dit verhaal. Djw voor het delen 🙂