Over hooggevoelig oftewel HSP is zoveel geschreven en gedaan. Zojuist lees ik in de bijlage Vrouw van de Telegraaf het verhaal van Monique. Ik wil dit heel graag delen want misschien herken je jezelf erin. Zo gevoelig als ik lees van Monique ervaar ik niet maar ik herken heel veel dingen. Ook de tips om hiermee om te gaan. Veel mensen schrijven mij: ‘het is zo moeilijk’ of ‘het is niet makkelijk’. Dat klopt maar dit schrijven en/of zeggen maakt het ook niet makkelijker.
Hooggevoelig: ‘Daar heeft niet iedereen begrip voor’
Natuurlijk is het lastig om nee te zeggen voor een verjaardag of een feestje en te kiezen voor jezelf. Wanneer je goed voor jezelf zorgt, kan je er weer zijn voor anderen. Ik ben twee keer in een burnout beland en wil dit nooit, nooit en nooit meer meemaken.
Je kunt ook leren om de stilte in jezelf te vinden. Zoals Monique ook schrijft om te mediteren of alleen maar even het rustpunt te zoeken in jouw lijf, de kalmte in je geest en je zult zien dat je alweer meer energie hebt.
Gun jezelf ‘ontsnap-momentje’ om te ontprikkelen, te rusten en op te laden. Ook als het allemaal leuk en gezellig is kan het je behoorlijk ontregelen. Dat is niet erg, maar vergeet niet goed voor jezelf te zorgen.
Het artikel in de Telegraaf:Â
Monique is hooggevoelig: ‘Daar heeft niet iedereen begrip voor’
Na een zoektocht van twintig jaar ontdekte Monique Steenvoorden (53) eindelijk de oorzaak van haar klachten: ze is hooggevoelig. En daar heeft niet iedereen begrip voor.
Uitgeput
“Als ik naast mijn man in de auto zit, wil ik niet dat de radio aan gaat. Ik raak van slag als dingen door elkaar lopen. Raak ook snel geëmotioneerd; ik kan niet naar het Journaal kijken waarin beelden voorbijkomen van kinderen die verhongeren.”
“En als ik met mijn moeder naar het ziekenhuis ga – ze heeft kanker – neem ik de rest van de dag vrij. Want als ik al die mensen in de wachtkamer zie met al hun zorgen, kan ik daarna niets meer, ben ik uitgeput.”
Heftig
“Als kind had ik er al last van. Was iemand boos, dan kon ik ook kwaad worden. Was iemand verdrietig, dan kon ik opeens gaan huilen. Ik stond open voor alle prikkels, alles kwam binnen. Dat vrat energie. Ik snapte er niets van, negeerde het maar.”
“Een jaar na mijn huwelijk, ik was 26, liep ik in China een virus op. Eenmaal thuis knapte ik niet op. Mijn man en ik waren yuppen; we werkten hard, gingen veel op reis, dus in mijn ogen was het niet zo gek dat ik niet tot rust kwam. Maar dit was zo heftig, dat ik het niet langer kon negeren.”