Ik had de bodem van mijn put bereikt.

It’s better to look back on life and say: “I can’t believe I did that.”
Than to look back and say: “I wish I did that.”

 [auteur onbekend]

Gastblog van Liselore:

Ik schrok van het feit dat ik niet schrok. Van de schrokkende woorden, die een schrokkende zin vormden, waar ik niet van schrok, omtrent de schrokkende realisatie dat ik bevestigd werd in mijn schrokkende overtuiging: Ik. Ben. Niet. Mooi. Meer. Uitroepteken! Bam! Ik had de bodem van mijn put bereikt.

Het was allemaal lief bedoeld hoor. De bemoedigende woorden dat ik het gewoon zwaar had gehad. De jaren van operaties, complicaties en revalidaties die letterlijk hun sporen achter hadden gelaten in mijn lichaam. Ik herkende zelfs mijn eigen gezicht niet meer in de spiegel.

‘Het zou allemaal wel weer goed komen,’ zeiden ze. Mijn lichaam had gewoon nog wat meer tijd nodig om te herstellen. Maar tijd, tijd is een vreemd iets. Tijd die niet aan mijn kant stond. Tijd om zo snel mogelijk te herstellen zodat er weer een operatie uitgevoerd kon worden.

Met mijn vingertoppen wreef ik over het litteken op mijn bovenbeen. Ja, het was een lelijk litteken, net zoals de littekens op mijn andere been. Maar de littekens vormden niet de kern van mijn probleem. Ik vond niets meer mooi aan mezelf, en al helemaal niet hoe ik op dat moment in het leven stond. Ik voelde me verslagen.

En opeens werd ik kwaad. Ik had een te zware weg afgelegd, met een even zo zware weg in het vooruitzicht, om zo niet mooi in het leven te staan. Ik had zin om de persoon in de spiegel te slaan. ‘Stomme trut!’ riep ik in gedachten uit. ‘Ga leven! Nu! 

Nooit meer wilde ik zo’n dieptepunt bereiken dat ik mezelf – letterlijk en figuurlijk – zo lelijk vond, dat ik niets meer met mezelf te maken wilde hebben. Het was mooi geweest.

Ik besloot om positiever in het leven te gaan staan. Meteen!

Het eerste begin ik met positieve affirmaties: ‘Ik ben niet lelijk, ik ben mooi!’ Met vloeken en schelden, op mezelf en op anderen, was het ook afgelopen. En ik kon in de zomer best een jurkje dragen zonder een legging eronder, ook al zag iedereen dan mijn littekens.

Bij alles wat ik deed en wat ik – in al mijn onzekerheid – ontzettend eng vond, probeerde ik mijzelf het volgende voor te houden: Gewoon doen! De wereld vergaat echt niet als ik iets doe wat ik voorheen nooit zou hebben gedaan.

Uitgaan, ook al kon ik nog niet goed lopen? Gewoon doen. Flirten, ook al klom ik nog liever in een boom uit schuwheid? Gewoon doen! En in alle eerlijkheid, positieve aandacht aan een ander schenken, al is het simpelweg een praatje aanknopen met een onbekende, is een wisselwerking waar niet alleen ik een goed gevoel van kreeg maar de ander ongetwijfeld ook.

Natuurlijk, ik heb nog steeds mijn onzekerheden – ontelbaar veel zelfs – maar door al mijn kleine-grootse-overwinningen sta ik nu een stuk zelfbewuster in het leven en ziet de toekomst er meteen een stuk positiever uit.

Nogmaals, tijd is een vreemd iets. Het is niet mogelijk om er fysiek invloed op uit te oefenen. Maar ik heb wel invloed op de manier waarop ik mijn tijd ervaar. Tijd om al het moois in mijn leven – in mijzelf – naar boven te halen.