Tijdens de tweede maand van de universiteit, gaf de professor een tentamen. Ik was een nauwgezette student en hing hinkelend door de vragen, tot ik de laatste las: “wat is de voornaam van de vrouw die de school schoonmaakt?”.
Dit was zeker één of andere grap. Ik had de schoonmaakster verscheidene keren gezien. Zij was lang, donker-harig en in de 50, maar hoe zou ik haar naam moeten kennen? Ik diende mijn tentamen in, met de laatste vraag onbeantwoord.
Vlak vóór het einde van de klas vroeg één student of de laatste vraag zou meetellen in het cijfer. “Absoluut” wat het antwoord van de professor. “In je carrières, zal je vele mensen ontmoeten. Allen zijn significant. Zij verdienen je aandacht en zorg, al was het maar met een glimlach en een “hallo”.
Ik ben nooit die les vergeten. Ik leerde ook dat haar naam Dorothy was.
Weet jij nog een inspirerend verhaal? Leuk als je het wilt delen.
Helemaal mee eens,
Vrees toch dat maar weinig de vraag kunnen beantwoorden.
Dat denk ik maar een mooie bewustwording en een uitdaging!
Thanx voor je reactie!
Er zijn vele mensen die niet meer dankbaar zijn en niet stil staan bij de kleine dingen in het leven. Dankbaar zijn voor de kleine dingen zoals een “hallo” of een vriendelijke lach kan wonderen doen bij veel mensen.
We hebben de keuze, om iemand aan te kijken met een vriendelijke blik in de ogen en hen een vriendelijke groet te geven of iemand aan te kijken met een discriminerende blik en hen het licht van de dag niet te gunnen.
Ik kies alvast voor iemand aan te kijken met een vriendelijke blik en een vriendelijke groet.
Bedankt voor dit mooie bericht!
en vooral dat einde raakt me zo… meer mensen zouden dat moeten weten.