Ingezonden door Bianka van Zijl:
“Die avond kwam ik thuis en terwijl mijn vrouw het eten opdiende, hield ik haar hand vast en zei: “Ik moet je iets vertellen”. Ze ging zitten en at in stilte. Weer zag ik de pijn in haar ogen.
Plotseling wist ik niet hoe ik het moest zeggen maar ik moest haar laten weten waaraan ik dacht.
“Ik wil scheiden”. Ik sneed het onderwerp op kalme wijze aan. Ze leek niet gekwetst door mijn woorden. In plaats daarvan vroeg ze zacht: “Waarom?”.
Ik vermeed haar vraag, wat haar boos maakte. Ze gooide haar kippenpootje weg en schreeuwde mij toe: “Jij bent geen man!”. Die avond hebben we niet meer met elkaar gepraat. Ze huilde. Ik wist dat ze wilde uitzoeken wat er mis gegaan was met ons huwelijk maar ik kon haar nauwelijks een bevredigend antwoord geven; ik had mijn hart verloren aan Jane. Ik hield niet meer van mijn vrouw, ik had slechts medelijden met haar.
Met een diep gevoel van schuld schreef ik een scheidingsovereenkomst waarin stond dat zij ons huis, onze auto en 30% van de aandelen van mijn bedrijf mocht hebben. Ze keek er vluchtig naar en scheurde het voorstel in stukken. De vrouw die tien jaar van haar leven met mij gedeeld had, was een vreemde voor mij geworden.
Het speet mij van de door haar verspilde tijd, inzet en energie maar ik kon niet terugnemen wat ik gezegd had want ik hield zo verschrikkelijk veel van Jane. Eindelijk begon ze hard in mijn gezicht te schreeuwen, wat ik verwacht had dat zou gebeuren. Voor mij was haar geschreeuw eigenlijk een soort opluchting. Het idee van echtscheiding waardoor ik al enkele weken geobsedeerd was, leek nu gerechtvaardigd en duidelijker.
De volgende dag kwam ik erg laat thuis en vond haar aan tafel terwijl ze iets zat te schrijven. Ik at niet en ging regelrecht naar bed en viel snel in slaap omdat ik moe was na een gebeurtenisrijke dag met Jane. Toen ik wakker werd, zat ze nog steeds te schrijven aan tafel. Het kon mij niet schelen dus ik draaide me om en sliep weer.
De volgende ochtend presenteerde zij haar echtscheidingsvoorwaarden: ze wilde niets van mij maar had een maand opzegtermijn nodig vóór de scheiding. Ze vroeg mij om gedurende die maand samen een zo normaal mogelijk leven te lijden. Haar redenen waren eenvoudig: onze zoon moest examen doen over een maand en ze wilde hem niet verstoren met ons gebroken huwelijk.
Ik kon mij hierin vinden. Maar er was meer: ze vroeg me mij te herinneren hoe ik haar op onze huwelijksdag de bruidssuite in had gedragen. Ze vroeg mij om haar iedere dag van de komende maand uit onze slaapkamer naar de voordeur te dragen. Ik dacht dat ze gek geworden was. Alleen om onze laatste dagen samen draaglijk te maken, accepteerde ik haar vreemde verzoek.
Ik vertelde Jane over de scheidingsvoorwaarden van mijn vrouw. Ze lachte hard en vond de eisen belachelijk. “Het maakt niet uit welke trucjes ze toepast, ze zal de scheiding onder ogen moeten zien”, zei ze minachtend.
Mijn vrouw en ik hadden geen lichamelijk contact meer gehad sinds ik mijn wens om te scheiden zo duidelijk tot uitdrukking had gebracht. Dus toen ik haar de eerste dag naar de voordeur droeg, voelde het voor beiden onwennig. Onze zoon klapte achter ons in zijn handen en riep: “Papa houdt mama in zijn armen!”.
Zijn woorden bezorgden mij een gevoel van pijn. Van de slaapkamer naar de zitkamer, dan naar de deur; ik liep meer dan tien meter met haar in mijn armen. Ze sloot haar ogen en zei zacht: “Vertel onze zoon niet over de scheiding”. Ik knikte, terwijl ik een beetje ondersteboven was. Ik zette haar buiten neer. Ze liep naar de bushalte om naar haar werk te gaan. Ik reed alleen naar mijn kantoor.
Op de tweede dag handelden wij beiden veel gemakkelijker. Ze leunde op mijn borst. Ik kon de geur van haar blouse ruiken. Ik realiseerde mij dat ik lange tijd niet heel goed naar deze vrouw gekeken had. Ik realiseerde mij ook dat ze niet jong meer was. Er waren fijne lijntjes in haar gezicht ontstaan en haar haar begon grijs te worden. Ons huwelijk had zijn tol geëist. Een kort ogenblik vroeg ik mij af wat ik haar had aangedaan.
Op de vierde dag, toen ik haar optilde, voelde ik een gevoel van intimiteit terugkeren. Dit was de vrouw die tien jaar van haar leven aan mij gegeven had. Op de vijfde en zesde dag realiseerde ik mij dat ons gevoel van intimiteit weer aan het groeien was. Ik vertelde Jane hier niet over. Het werd met de dag gemakkelijker om haar te dragen. Misschien dat de dagelijkse oefening mij sterker maakte.
Op een ochtend was mijn vrouw haar kleding voor die dag aan het uitkiezen. Ze trok diverse jurken aan maar kon de geschikte jurk niet vinden. Toen verzuchtte ze: “Al mijn jurken zijn te groot geworden!”. Plotseling realiseerde ik mij dat ze zo mager geworden was en dat dat de reden was waarom ik haar makkelijker kon dragen.
Plotseling zag ik het in … ze had zoveel pijn en verbitterdheid te dragen in haar hart. Onbewust stak ik mijn hand uit en raakte haar hoofd aan.
Op dat moment kwam onze zoon de kamer binnen en zei: “Pap, het is tijd om mama naar beneden te dragen”. Voor hem was het dragen van zijn moeder door zijn vader een belangrijk onderdeel van zijn leven geworden. Mijn vrouw gebaarde onze zoon dichterbij te komen en ze hield hem stevig vast. Ik wendde mijn gezicht af omdat ik bang was van gedachten te zullen veranderen op het laatste moment. Daarna hield ik haar in mijn armen, liep van de slaapkamer door de zitkamer naar de gang. Haar arm lag op een zachte en natuurlijke wijze om mijn nek. Ik hield haar lichaam stevig vast, net als op onze trouwdag.
Maar haar sterk verminderde gewicht maakte mij verdrietig. Op de laatste dag kon ik nauwelijks een stap nemen toen ik haar in mijn armen hield Onze zoon was al naar school gegaan. Ik hield haar stevig vast en zei: “Ik heb niet opgemerkt dat er in ons leven een gebrek aan intimiteit was”. Ik reed naar kantoor…. en sprong snel uit de auto, zonder deze op slot te doen. Ik was bang dat elke vertraging mij van gedachten zou doen veranderen. Ik liep naar boven. Jane deed de deur open en ik zei tegen haar: “Sorry, Jane, ik wil niet meer van mijn vrouw scheiden”.
Ze keek naar me, verbaasd, en raakte toen mijn voorhoofd aan. “Heb je koorts?” vroeg ze. Ik haalde haar hand van mijn voorhoofd. “Sorry, Jane”, zei ik, “ik ga niet scheiden. Mijn huwelijksleven was saai, waarschijnlijk omdat zij en ik de details van ons leven samen niet meer op waarde wisten te schatten, niet omdat we niet meer van elkaar hielden.
Nu realiseer ik mij dat ik, sinds ik haar op onze huwelijksdag over de drempel van ons huis tilde, haar moet vasthouden tot de dood ons scheidt”. Jane leek plotseling wakker geschud te worden. Ze gaf mij een harde klap en sloeg de deur dicht. Ik hoorde haar in huilen uitbarsten. Ik liep de trap af en reed weg. Bij de bloemist op weg naar huis bestelde ik een boeket voor mijn vrouw. De verkoopster vroeg mij wat zij op het kaartje moest zetten. Ik lachte en schreef: “Ik zal je elke ochtend naar buiten dragen tot de dood ons scheidt”.
Die avond kwam ik thuis met het boeket in mijn handen en een glimlach op mijn gezicht. Ik rende de trap op en vond mijn vrouw in bed – dood. Mijn vrouw had maandenlang gevochten tegen KANKER en ik was zo druk geweest met Jane dat ik dat niet eens gemerkt had. Ze wist dat ze binnenkort zou overlijden en wilde mij behoeden voor ongeacht welke negatieve reactie van onze zoon als wij de scheiding zouden laten plaatsvinden. In de ogen van onze zoon ben ik in ieder geval een liefhebbende echtgenoot.
De kleine details van onze levens zijn de dingen die er echt toe doen in een relatie.
Het is niet het huis, de auto, eigendom, geld op de bank. Deze dingen creëren een omgeving waarin geluk kan gedijen maar kunnen op zich geen geluk geven.
Dus vind de tijd om de vriend/vriendin van je echtgenoot/echtgenote te zijn en doe de kleine dingen voor elkaar die intimiteit veroorzaken. Heb een echt gelukkig huwelijk!
Denk eraan dat liefde de grootste schat is. Zonder liefde is er niets en met liefde is alles mogelijk. Liefde verdwijnt nooit, zelfs niet als de botten van een geliefde tot as verworden zijn. Net zoals de geur van sandelhout nooit verdwijnt, zelfs wanneer het helemaal vergaan is, is liefde de basis van de ziel en het is onvernietigbaar en daardoor eeuwig. Schoonheid kan vernietigd worden maar liefde niet.”
