Laatst dacht ik eraan waarom het zo moeilijk is om je kwetsbaar op te stellen. Schamen wij ons daarvoor? leven wij in een maatschappij waarin je perfect moet zijn? Perfect in jezelf, perfect op werk, perfect in je gezin.
Ik denk het. Iedereen kent het wel. Neem bijvoorbeeld een werkplek. Meestal moet je daar perfect zijn. Mensen praten over de vakanties, over het gelukkige gezinsleven, over het nieuws, over de taken. En in de meeste gevallen word je niet geacht je gevoel te laten zien. Kwetsbaarheid wordt wellicht verward met zwakte. Maar als alles zo perfect is, waarom zijn er dan zoveel problemen?
Mijn inziens bestaat er geen perfectie. Mijn inziens is er ook helemaal niets, absoluut niets mis met je kwetsbaar opstellen. Het is juist prachtig en sterk. Je laat jezelf zien. Je blijft jezelf.
Moedig
Het is moedig om jezelf kwetsbaar op te durven stellen. Dat verdient waardering. Maar ik denk wel dat de meeste mensen het niet durven omdat er inderdaad schaamte bij komt kijken. En schaamte is een taboe. Waarom eigenlijk? Iedereen schaamt zich weleens.
En is het niet zo dat wij mensen, allemaal, door diepe gevoelens heen moeten, waaronder schaamte, om juist te groeien en juist tot je mooie zelf te komen? Ik benoem bewust “mooie zelf”, omdat ik ook denk dat iedereen een minder leuke kant heeft.
Ik heb pas geleden voor de 2e keer in mijn leven iets gelezen en dat stukje tekst wil ik de lezers niet onthouden. Het gaat om de innerlijke strijd in de mens.
Indiaanse parabel
Op een avond vertelt een oude Cherokee-indiaan aan zijn kleinzoon bij het vuur over de innerlijke strijd die bij mensen van binnen gaande is. Hij zegt;”Mijn zoon, deze strijd is eigenlijk een strijd tussen twee wolven die binnenin ons allemaal wonen. De ene wolf is slecht,kwaad, jaloers, afgunstig en bezorgd. Hij is hebzuchtig, arrogant, heeft vaak valse trots, voelt zich superieur en inferieur tegelijk, hij liegt en heeft een groot ego. Hij heeft geen medeleven, alleen met zichzelf. De andere wolf is goedaardig en welwillend. Hij straalt vrede, liefde, hoop, nederigheid en zachtaardigheid uit. En hij is ook vriendelijk, behulpzaam, gevoelig, genereus, rechtschapen en vol compassie.”
De kleinzoon van Cherokee zit een minuutje voor zich uit te staren, denkt na over de woorden van zijn opa. dan kijkt hij zijn opa aan en vraagt: “Wie wint er dan, opa?” waarop de oude Indiaan antwoordt:
“De wolf die jij het beste voedt, jongen.”
Prachtig vond ik het. Ik relateer het ook aan jezelf durven zijn, moedig durven zijn, krachtig durven zijn, en dus ook aan het lef om jezelf wel degelijk kwetsbaar op te durven stellen. Want zonder die kwetsbaarheid zal je niet door de dalen gaan en zonder de dalen zal je niet bij de pieken komen.
Wees jezelf, altijd en overal. Niemand is perfect, al lijkt het zo.
Wil je meer inspiratie over kwetsbaarheid? Heb de moed om niet perfect te willen zijn:
Inspirerend!