‘Leef het leven dat goed voelt, niet het leven dat er goed uitziet’
Deze spreuk vond ik wel heel treffend. Hoe vaak proberen we niet aan alle verwachtingen te voldoen?
Mooi huis, leuke baan, veel sociale contacten, studie erbij, kinderen ‘doen’ het goed; het moet kloppen. Overal moeten we aan meedoen en mee kunnen doen. Eigenlijk vinden we het maar moeilijk wanneer we vroeg of laat tot een besef komen dat we dat niet kunnen volhouden. Teleurstellend ook. Een ziekte, ontslag, een scheiding, sterfgevallen. Er gebeuren dingen in het leven die schokkend zijn, niet te bevatten. En dan?
Dan kom je snel tot het besef dat je niet kunt voldoen aan de verwachtingen die je vaak zelf hebt gecreëerd. Hadden ze dat niet eerder kunnen zeggen? De crisis heeft ons met onze neus op de feiten gedrukt. Maar ook de verharding in de maatschappij en de dingen die om ons heen gebeuren. Wat is echt en wat niet? Is die verharding er wel echt of is het een overlevingsstrategie? Kijken we niet te oppervlakkig naar anderen? Ieder mens heeft zijn verhaal. Willen we dat verhaal wel kennen?
Willen we met oprechtheid leven of proberen we aan de verwachtingen van anderen en de maatschappij te blijven voldoen?
Hoever ga je hierin?
Wat zijn je eigen normen en waarden nog?
Hoe sta jij in het leven en in hoeverre laat je je beïnvloeden door meningen van anderen, van familie, van vrienden, werkkring, sociale kringen maar ook door de maatschappelijke ontwikkelingen in positieve en helaas vaak ook negatieve zin en de mening van de media?
Vragen die niet makkelijke te beantwoorden zijn. Eigenlijk is het een complex aantal vragen die geen eenduidig antwoord hebben. In deze complexe maatschappij met verwachtingen, doelen, prestaties en verhoudingen die op scherp staan, kun je jezelf heel gemakkelijk verliezen. Leef ik nu eigenlijk wel het leven dat ik wil of voor ogen had? Of probeer ik alleen maar dagelijks aan alle dingen te voldoen die anderen van mij vragen? Werk, studie, je partner, de kinderen? Door die complexiteit vergeten we wie we werkelijk zijn en raken we verstrikt in gedachten en verwachtingen over het leven.
Het begint bij het beseffen van waar je staat in je leven. Leef je je leven dat er goed uitziet, of kun je zeggen, ja ik leef het leven dat ik moet leiden en ik accepteer het compleet, helemaal zoals het is, met alle kuilen, bobbels en heuvels en verwachtingen waaraan ik niet aan heb voldaan of juist wel heb voldaan?
Als je je leven kunt accepteren zoals het is, hoe je leven er dan ook uitziet, dan pas kun je leven vanuit je gevoel en kun je zeggen: ja, het voelt goed en ja, het ziet er goed uit inclusief verdriet, pijn en angst, die horen bij het leven. Makkelijk gezegd. En ja, het is makkelijk gezegd. Maar het werkt zo.
Acceptatie is de bron van liefde. En liefde heeft de wereld broodnodig. Wanneer je bedoelingen eerlijk en oprecht zijn, kun je jouw kracht laten stralen in de dingen die je doet. Al is het maar binnen jouw kleine kring. Positieve daden en positieve gedachten vormen samen een grotere kracht en die kracht heet liefde. Die energie sijpelt door heeft invloed op je leefomgeving en dus op de wereld. Dus vraag jezelf regelmatig af: waar sta ik in mijn leven? Leef ik het leven dat goed voelt of het leven dat er goed uitziet?
