Vorig jaar gaf ik een lezing op de boekenbeurs in Belgie. Enthousiast bekeek ik een dag van te voren (last-minute is wel een beetje mijn dingetje, ja) op de site van de beurs waar en hoe ik stond aangekondigd. Helaas kwam ik van een koude kermis thuis.

Mijn gekrenkte ego

Per vergissing stond er niet aangekondigd dat Michelle Shanti, schrijfster van Naar liefde en vrijheid een lezing zou geven in de Groene Zaal en was dit alleen voor mij zichtbaar in een persoonlijke mail. Teleurgesteld belde ik mijn uitgever op en vertelde hem dat het weinig zin had om helemaal naar Belgie te rijden voor een onaangekondigde lezing van de toch al onbekende Nederlandse schrijfster die ik was. Mijn uitgever haalde me over om toch te gaan: het zou een goede oefening in spreken zijn en al was er maar één persoon die iets aan mijn verhaal had, dan was dat toch mooi meegenomen? Daar had hij twee punten en eerlijk is eerlijk, ik had me er ook wel op verheugd om het podium op te klimmen. Ditzelfde podium die twee uur na naar mijn lezing ingenomen zou worden door Arthur Japin, een van mijn allerfavorietigste Nederlandse schrijvers. Hoe stoer was dat niet?!

Okay, minder stoer voelde ik me toen ik de volgende dag de Groene zaal in liep waar maar elf mensen zaten en mijn gekrenkte ego het liefst heel hard weg wilde rennen. Ik vermande mezelf, liep het trapje op naar het podium, zuchtte eens diep en stelde mezelf voor aan mijn bescheiden publiek. Vervolgens vertelde ik over Naar Liefde en vrijheid, mijn eerste boek waarin ik schrijf over mijn weinig vreugdevolle jeugd en hoe ik de pijn die me toen is aangedaan om heb gezet in kracht.

Er is leven na intens lijden

Terwijl ik praatte keek in de verwachtingsvolle ogen van mijn overwegend vrouwelijk publiek en realiseerde me dat ze mij zagen als iemand die het leed in haar jeugd had overwonnen en nu kwam vertellen dat voor hen hetzelfde was weggelegd. Dat er leven is na intens lijden. En niet zomaar een leven, maar eentje waarin je kunt doen wat je werkelijk wil, waarin je je hart mag volgen en je diepste verlangen en passie mag uitspreken en gaan leven.

De lezing was een succes, ik was blij met mijn geinteresseerde publiek en probeerde zo zorgvuldig mogelijk de (soms precaire) vragen te beantwoorden die ze tussen mijn verhaal door aan me stelden. Na afloop nam ik dankbaar mijn applaus in ontvangst en bedankten de mensen voor hun komst.

Vervolgens toog ik voldaan naar een van de vele gezellige eetgelegenheden die de Boekenbeurs rijk was, at een broodje en liep toen naar het toilet waar ik bijna tegen een mevrouw opbotste. Ik keek in haar ogen en herkende haar als een van de vrouwen uit het publiek. “Ik heb goed naar je geluisterd”, zij ze terwijl ze me aankeek, “je verhaal heeft me geraakt en ik wil zeker je boek gaan lezen. Denk je echt dat het mogelijk is? Denk je echt dat het mogelijk is om weer gelukkig te worden?” Ik pakte haar handen en zei: “Ik dénk het niet alleen, ik weet zéker dat het mogelijk is. Ook voor jou.” Toen namen we afscheid van elkaar met tranen in onze ogen.

Op de weg terug naar huis dacht ik terug aan de woorden van mijn uitgever: “Al is er maar één persoon die je kunt inspireren, dan is het al de moeite waard.”

Nu mag je best weten dat ik het niet vaak eens ben met mijn uitgever, maar in dit geval had hij gelijk…