Over het algemeen heb ik een grondige hekel aan reclames. Te doorzichtig, te saai, te commercieel, te nep, te mooi om waar te zijn, te misleidend, te on-Hollands, ik heb er altijd wel iets op aan te merken.
Heel af en toe komt er een reclame voorbij, waarbij de slimme reclamejongens precies de goede knoppen weten te raken. Coca-Cola heeft hele goede reclamejongens. Daarom is het merk ook zo populair denk ik. Ze weten altijd precies de goede ‘happy’ emoties op te roepen.
Deze reclame zag ik, per toeval, gisteren voor het eerst:
Reasons to believe:
Kippenvel!
Deze raakte meteen mijn ‘emotie-knoppen’, die knoppen die mijn ‘melancholie-centrum’ bedienen. En dat is bij mij een enorm centrum ergens midden in mijn hersenen, volgens mij. In ieder geval een enorm ontwikkeld centrum. Ik ben er namelijk erg goed in: melancholie.
Noem het een talent, ik herken het in de gekste momenten, de vreemdste voorwerpen, de vluchtigste geuren, de onverwachte flash-backs, een liedje op de radio of een passerende foto. Overweldigend.
De Dikke van Dale zegt over melancholie:
me·lan·cho·lie (de; v)1zwaarmoedigheid, droefgeestigheid
Maar zoals zo vaak, ben ik het daar niet mee eens. Melancholie is voor mij eerder een ‘mooi soort verdriet’. Verdriet om iets wat zo mooi was, maar voorgoed voorbij, zoiets. Een vaag gevoel van gemis, maar vervuld van dankbaarheid, omdat het er wel was.
En als er iets is wat gepaard gaat met een heleboel moois wat nooit meer terug komt, dan is het wel het grootbrengen van kinderen.
Deze reclame trof mij onmiddellijk, in een nanoseconde welde de tranen op en was Melancholie, met een hoofdletter, de gezagvoerder van mijn geest. Zo’n zelfde moment ervoer ik tijdens de afscheid musical van groep 8 van mijn oudste zoon. Tijdens het, ontroerende, afscheidslied was achter de kinderen op een immens scherm een dia serie te zien van alle afzwaaiers. Eerst een foto uit groep 1, zo’n onbevangen mini-kleuter, met daarnaast hetzelfde kind maar dan in de groep 8 versie. Shocking! In één samengesteld beeld, twee versies van hetzelfde kind, jouw kind, en 8 verstreken jaren!
Geen ontkomen aan, wat heb ik in hemelsnaam met de afgelopen 8 jaren gedaan? Heb ik genoeg genoten van dit prachtig kind? Heb ik genoeg gezien, van alles wat hij gedaan heeft? Hebben we genoeg samen ondernomen? Heb ik genoeg naar hem geluisterd? Heb ik hem genoeg geleerd?
Ineens slaat de twijfel genadeloos toe. Heb ik genoeg uit deze periode gehaald, want ik kan het nooit meer overdoen. Het is voorbij. Ieder gouden moment, iedere fout die ik heb gemaakt, iedere gemiste kans. Elk destijds, vanzelfsprekende moment, lijkt ineens een foto met een gouden randje.
En ja, wat zou ik het graag overdoen. Opnieuw, met alle kennis die ik nu bezit. De kennis vooral dat jaren vervliegen, als zeepbellen gedragen door de wind en oplossen. Opnieuw en dan graag met de energie van nu, zonder de doorwaakte nachten en de spagaat van perfectie, balancerend tussen werk en moederschap. Met de wijsheid van nu vooral. Ik zou veel zorgvuldiger de bijzaken van de hoofdzaken kunnen scheiden. Genieten prioriteit maken, i.p.v. zo serieus zorgen en opvoeden. Liefde, licht, lucht en speelsheid zouden nu mijn piket paaltjes zijn.
Daarom begrijp ik het nu ook meteen als mensen vol vuur en passie vertellen over de kleinkinderen. Het voelt toch als een soort herkansing, met de kennis en wijsheid inmiddels in pacht, hoe kostbaar die korte kinderperiode is.
Voor je kinderen ben je maar heel kort het centrum van hun wereld. Voor mij blijven ze, mijn leven lang, mijn centrum en de kwaliteit van mijn hartslag. Er is een spreuk: ‘Een ouder is zo gelukkig als zijn ongelukkigste kind’. Daar kom ik nooit meer van los. Wat er ook gebeurd, wat ze ook doen, voor mij is ook een volwassen kind één en dezelfde: baby-kleuter-schoolkind-puber-adolescent-volwassene in één! Altijd één pakketje mens.
Om melancholie in je leven te introduceren hoef je dus alleen maar moeder (of vader) te worden, en je staat er iedere dag aan bloot. Het omgaan en opvoeden van kinderen in als een reis, waarvan het doel bekend is, maar de weg er naar toe, de zijpaden steeds een verrassing, vol verwondering en een continu open verbinding met je innerlijke demonen. Zo intens, dat de meest waardevolle momenten, meestal met terugwerkende mokerslag kracht, je kunnen overvallen in de vorm van melancholie.
Het intense zit hem ook in de tegenstrijdigheid van alle gevoelens die het opvoeden van kinderen met zich meebrengt. De alles overtreffende, onvoorwaardelijke liefde, maakt je kwetsbaar. Die liefde is de basis van het continue conflict tussen beschermen en loslaten. Het koesteren en vertrouwen geven. Het willen behoeden en eigen fouten laten maken.
En natuurlijk zijn er nog tal van andere momenten die melancholie opwekken. Melancholie schuurt ook dicht tegen weemoed aan:
wee·moed (de; m)1zacht-treurige stemming
Melancholie gaat voor mij dieper dan weemoed. Weemoed is een gevoel, melancholie is voor mij een allesomvattend ‘zijn’ op dat moment. Melancholie, een mooi soort verdriet.
Een traan met een glimlach, dat is voor mij melancholie.
Een traan omdat het onherroepelijke voorbij is, een glimlach omdat het een onuitwisbare afdruk heeft achter gelaten op mijn ziel.
Zo blij dat ik je artikel vond. Net mijn dochter afgezet voor weer een weekje op kamers. Inmiddels enkele maanden en toch komen er nog regelmatig traantjes bij het naar huis rijden. Soms vraag ik mij af wanneer dit betert, maar dan besef ik ook dat het wel mooi is. Jouw artikel omschrijft het zo mooi: een traan en een glimlach en vooral zoveel dankbaarheid voor de heerlijke momenten samen. Dankjewel voor de herkenning!
Heel herkenbaar, als vader van de liefste dochter die men zich maar kan wensen. Ik nam al afscheid van haar baby-versie toen ze baby af werd. Hetzelfde als peuter. Hoe vaak stond ik niet plotseling met een brok in mijn keel haar schommel te duwen op de kinderboerderij met het verschrikkelijke besef hoe tijdelijk dit geweldige moment is en op den duur nooit meer terug zal komen…. Of als we ’s avonds na het eten gezellig met z’n allen op bed liggen om te kwebbelen en voor te lezen. Hoe leeg en stil gaat het hier worden als deze vrolijke lieve, soms vervelend drukke en super spitsvondige knuffel er niet meer is. Diep verdriet maakt zich van mij meester en ik houd haar nog maar eens stevig vast met een diepe innige knuffel…..
Zo mooi geschreven Marian, dat je zelf ook even terug in de tijd gaat,terugdenkend aan alle liefdevolle momenten met dierbaren die voorbij zijn maar je altijd kunt terughalen in gedachten. Mijn kinderen hebben inmiddels een eigen leven opgebouwd en ik mag, -als pas oma geworden-, genieten van mijn kleinkind,een intens mooie en ontroerende ervaring. Waar ik heel dankbaar voor ben!
Lieve groet,
Suus
wow prachtig artikel! maakt me even stil..echt heel mooi gezegd!
Dank je wel Lynn voor je reactie. Dat zijn berichten waarvoor er graag geschreven wordt ;-).
Warme groet, Marian