Ik heb in het verleden een paar keer een burn out gehad en toen mijn moeder overleed ben ik bij een therapeut terecht gekomen. Toen ik voor het eerst bij hem binnenkwam was de vraag: “wat weet jij van vroeger bij je moeder thuis?”

Het was duidelijk wat eruit kwam: ” Liefde te kort”

Omgaan met het ontbreken van liefde van je ouders

Als je liefde tekort hebt gehad van je ouders, dan kan zich dat in veel vormen uiten.

Soms kunnen je ouders niet hun onvoorwaardelijke liefde laten zien omwille van hun eigen emotionele, mentale kwesties. Ze hebben niet de kans gehad en/of genomen om te ontsnappen aan zoals zij zijn opgevoed.  Soms is het onmogelijk om de moed op te brengen om te vergeven, de waarheid te vertellen, om aan een relatie te werken. 

Het is natuurlijk heel erg als je door je ouders wordt afgekeurd, ongeacht de omstandigheden. Daarbij is het onbelangrijk hoe oud je bent en/of je kinderen hebt, het doet zeer.

Het deel over het geloven van je ouders

We zijn biologisch geaard met onze ouders en het is natuurlijk om je intensiteit te baseren op wat je ouders denken, dat zal nooit helemaal weg gaan. Dit deel ben ik nu wel kwijt omdat mijn beide ouders zijn overleden.

Als volwassene kom je in een fase dat je vraagtekens zet of het allemaal wel ‘klopt’ wat ze zeggen, of  je merkt dat hun waarneming wordt gekenmerkt door door hun eigen (pijnlijke) geschiedenis of (slechte) keuzes. Maar als een klein onschuldig kind is dit je onbekend.

Tegen de tijd dat je groot bent om de waarheid te zien, heb je al enige ervaringen met je ouders. Situaties waarin je hen gelooft.

Al hou je veel van jezelf, heb je een fantastisch leven, ben je trots op wie je bent en ook al heb je geleerd van jezelf te houden en je gelooft in jezelf, als je ouders je iets zeggen dan ga je het toch jezelf afvragen of het de waarheid is. Het zal misschien even zijn maar je doet het toch.

Je zet even alles opzij wat je over jezelf weet en ook de liefde voor jezelf en denkt na over je ouders: “hebben ze gelijk?” Hoe absurd hun advies ook zal zijn.

Maar  ben je bewust (of je werkt er hard aan om bewust te worden) dan kan je je heroriënteren en weer luisteren naar jezelf. In de trant van: “Oh ja, pa en ma kennen me  op een andere manier dan dat ik mezelf ken. Ze hebben hun eigen ervaringen en dat maakt waarom ze dingen doen zoals ze ze doen. Ik heb ze niet meer nodig voor overleving of mijn intensiteit.”

Het doet zeer wanneer een ouder je geen liefde geeft of de dingen afkeurt, je gaat jezelf afvragen of ze gelijk hebben. Geloof me, als je meer van jezelf gaat houden, dan duren de momenten van geloof in je ouders korter. Het kost wat tijd en oefening.

Ik heb me gerealiseerd dat mijn ouders zelf zo hun problemen hadden en dat ze daarom zijn zoals ze zijn.

Als je het ervaart, zoals ik dat deed, voel je je verwaarloosd, somber en vooral teleurgesteld. Waarom moet het nu zo? Je voelt je beroofd van liefde van je ouder(s) en dat is onnodig.

Ouders worden verondersteld om lief te hebben, hun kinderen te accepteren wat er ook gebeurt, altijd trots, opscheppen bij hun vrienden en ze willen graag zien dat jouw leven beter is dan dat van hen.

Ik lijk op mijn ouders

Wees gerust, de kans is niet reëel dat je op een dag wakker wordt en op magische wijze ontdekt dat je precies bent zoals je vader en/of moeder. Zo werkt het niet. Toch hoor ik veel mensen zeggen “ik ga op mijn vader en/of moeder lijken en dat wil ik niet.”

In feite, met een klein beetje bewuste aandacht, kan je juist ook helemaal het tegenovergestelde worden.

Een belangrijk vraag is hierbij: “Wat zijn je overtuigingen?”

Richt je niet op wat je niet wilt ervaren, maar wat je wel wilt ervaren.

Je relatie met je ouders heeft je ongetwijfeld gevormd, maar jij kan bepalen hoe je je gaat vormen. 

Ik besef nu dat mijn moeder het ongemakkelijk heeft gehad en niet de mogelijkheid heeft gezien en/of gepakt om te veranderen. Ze wist gewoon niet hoe.

Soms wilde ik dat ik toen wist wat ik nu weet. Wat als ze moediger, sterker of gemotiveerd zou zijn geweest, hulp had gekregen dan was alles anders geweest.

Er zijn momenten dat je geraakt bent door emoties en dat is oké. Er zijn tijden geweest dat ik gewoon boos was en er geen sprake was van medelijden.

Als je het kunt opbrengen dan is mededogen wel het tegengif van je boosheid en teleurstelling. Je kan hen ook vergeven zoals ik gedaan heb. Je kunt ze een brief schrijven en deze ritueel verbranden en/of begraven. Vergeven heeft niets met hen te maken maar dit doe je voor jezelf. Vergeving geneest je.

Ik ben zelf een moeder van twee meiden en ik weet zeker: niemand zou kiezen om een relatie te hebben met je kinderen zonder liefde.

Dankbaar 

Ik bedank mijn vader en moeder. Door hen ben ik wie ik nu ben.  Zonder hen was ik hier tenslotte niet geweest. Ik ben blij dat ze er waren al was het een andere manier dan zoals ik graag had gezien.

Mijn pijnlijke jeugd heeft me gemaakt tot een mooiere vrouw, moeder, zus en vriendin. De diepe teleurstelling die ik heb ervaren is nu de brandstof voor mijn bestaan, mijn passie en zeker de relatie met betrekking tot mijn kinderen.

Mijn dochter zei afgelopen week: “Mam als jij oud bent dan geef ik je eten hoor”, ik lachen en zei ” ik hoop niet dat dat hoeft hoor maar hoe kom je daar nu op?” “ik heb van je geleerd wat je zaait dat oogst je.”

Ik zal niet mijn jeugd over willen doen maar ik ben dankbaarheid voor wat wie ik nu ben geworden en de keuzes die ik gemaakt heb. Ik besef dat ik goed ben zoals ik ben niet ondanks, maar dankzij alles wat ik heb meegemaakt. 

Als je jong bent heb je de liefde van je ouders nodig en als je ouder bent dan moet je jezelf de liefde gaan geven.

Geef jij jezelf liefde?