Laatst, tijdens mijn revalidatietraject, werd mij gevraagd om mijzelf te omschrijven.

Ik heb mijzelf omschreven als: rustig, geduldig, attent, behulpzaam, gevoelig, meelevend, geïnteresseerd, tevreden en ik kan goed luisteren.

De therapeut vroeg mij toen: “Ben jij dit echt?”
Ik zei: “Ja!! Toch….???”
Vervolgens zei ze: “Maar ben jij dit ook wel naar jezelf toe?”
Tja… toen bleef het even stil.

Omschrijving van jezelf

Wanneer ik over haar reactie nadenk, besef ik dat ik voor mijzelf compleet anders ben dan voor een ander.
Ik wil veel te grote stappen nemen, leg de lat constant te hoog: ik ben voor mezelf totaal niet geduldig en kan hierdoor ook nooit echt tevreden zijn met wat ik doe.

Geef ik mijzelf weleens een complimentje, of koop ik regelmatig spontaan iets leuks voor mezelf, gewoon omdat ik het verdien? Nee, ik ben niet attent voor mezelf. Ik heb toch niks nodig? En hoezo zou ik dat verdienen?
Luister ik naar mijzelf en naar mijn lijf? Help ik mijzelf door te voldoen aan mijn behoeftes? Nee, ik ben te druk met de buitenwereld, want ik vind het onprettig om mij op mezelf te richten. En hulp? Ik heb toch geen hulp nodig!

Waarom gebeurt dat?

Waarom ben ik niet gewoon wie ik ben? Waarom maak ik onderscheid tussen de ander en mijzelf?
Ik ben mij dit wel af gaan vragen. Ben ik minder waard dan de ander? Is de ander echt belangrijker?

We leven in een maatschappij waarin het normaal is om te zorgen voor de ander, om er voor elkaar te zijn, om te luisteren naar wat de ander nodig heeft en hulp te bieden. En dat is helemaal niet verkeerd! Maar laten we dit ook eens voor onszelf gaan doen.

Een beter leven begint bij jezelf. Waarom nemen we daar dan niet eerst eens goed de tijd en aandacht voor?

Is mijn verhaal herkenbaar voor jou (geweest)?
Hoe lief ben jij voor jezelf?

Tip om lief te zijn voor jezelf: