Een leven leven. Hoe doe je dat eigenlijk?
Het lijkt zo makkelijk, iedereen doet het en weinig mensen lijken er moeite mee te hebben.
Tja, als je er niet over nadenkt en gewoon doorgaat, gaat het vanzelf. Het is net als ademen, je hoeft er in principe weinig voor te doen. Zolang je zorgt dat je eet, drinkt, slaapt en een beetje geld hebt, kom je al een heel eind.
Maar denken we weleens goed na of dit het leven is dat we WILLEN leiden? Of is het zo gegroeid en accepteren we het zoals het is. Want zeg nou zelf: door de jaren heen ben je geworden wie je bent. Door je ouders, door je school, door je vrienden, door je eigen keuzes, etc. Iedere persoon in je leven, iedere gebeurtenis in je leven, iedere beslissing in je leven heeft jou gemaakt tot wie je bent. Betekent dit dat je het hiermee moet doen? Dat je bent wie je bent, en dit niet te veranderen is? Ik denk het niet… tenzij je ervoor kiest.
Ik leefde mijn leven altijd zonder daar echt over na te denken. Ik had een druk leven: fulltime baan, uitgaan, sporten, met vrienden afspreken, etc. Nauwelijks was ik thuis. Ik nam nooit even de tijd voor mezelf. Ik ben jong, dan hoor je toch van alles te ondernemen? Ik wil de ander ook niet teleurstellen en zelf wil ik niets missen, dus NEE zeggen was voor mij geen optie.
Er moet altijd eerst iets gebeuren, voordat er iets gebeurt.
Als er niets gebeurt, kunnen we zo doorgaan tot onze dood. Niet nadenken, maar gewoon doen. Maar er kan een moment in je leven komen (of misschien wel meerdere), waarop je gedwongen wordt om even stil te staan. Stil te staan bij jezelf, bij het leven en bij de vraag: “Wil ik dit wel. Waarom ben ik op dit punt beland? Wat wil ik eigenlijk?”.
Ik ben zelf op dit punt beland. Ik werd ruim 1,5 jaar geleden ziek. Hierdoor stopte het leven dat ik had abrupt en kwam ik thuis te zitten. Compleet aangewezen op mezelf. Geconfronteerd met de rust en de stilte. Een harde, maar wijze les.
Deze momenten in het leven zijn niet makkelijk. Want dat wat er gebeurd is, daar heb je niet voor gekozen. Het lot heeft dit bepaald. Of dit nou een ziekte, een burn-out, een trauma, een ongeluk, etc. is; voor iedereen kan dit verschillend zijn en voor iedereen heeft het een andere impact.
Hoe triest en oneerlijk de situatie ook is, toch is het de kunst om op een gegeven moment in te zien dat dit lot misschien wel een mooie kans is. Een kans op verandering, op verbetering.
Is dit makkelijk ? Nee, het is een heel proces wat je zult moeten doorlopen met ups en vooral veel downs. Maar zolang je in je achterhoofd houdt dat je naar een mooi einddoel toewerkt, zal dit motiveren om door te gaan. Het is hard werken, maar je doet het voor jezelf!
Hoe overleef je?
Het kan zijn dat je door jouw situatie nooit meer het leven kunt krijgen waar je altijd op gehoopt had of waar je tevreden mee was, misschien door een ziekte (net als ik). Het is je ineens afgenomen. Plotseling moet je op zoek gaan naar een andere invulling van je leven, alles is overhoop gegooid. Heel hard en heel zwaar. Maar aan de andere kant…klinkt dit ook niet als een kans om een leven te gaan leven die je ZELF wilt? Dat je de kans krijgt om opnieuw keuzes te gaan maken? Dat je een ander leven gaat krijgen, maar dat dit niet per definitie minder mooi hoeft te zijn?
Het kan ook zijn dat je een heel druk bestaan had. Rennen, hollen, vliegen. Druk druk druk. Een geweldig leven, je staat er volop in. Totdat….je er letterlijk bij neervalt. Dan is het nu misschien het lot dat voor jou bepaald heeft dat dit leven misschien wel leuk leek, maar niet gezond is. En dat je dit niet heel lang vol had kunnen houden. Wellicht ben je over een aantal jaren wel helemaal uitgeschakeld en is de schade nog veel groter. Het is nu een goed punt om voor jezelf te gaan kiezen, waarin je grenzen gaat stellen en NEE durft te zeggen. Je hebt nu de kans gekregen om je leven anders in te vullen, waardoor je misschien juist nog intenser en meer kunt gaan genieten. Grijp het!
Of misschien is jouw leven stopgezet door wat een ander jou heeft aangedaan. Natuurlijk zul je boos, kwaad en verdrietig zijn. En dat zal ook nodig zijn om het een plek te geven. Maar uiteindelijk is het de vraag: wie doe JIJ hier pijn mee? De ander merkt niets van de boosheid die in jou zit. Je doet alleen jezelf extra veel pijn door deze gevoelens te hebben, waardoor je dubbel slachtoffer wordt. Moet jouw leven in handen liggen van een ander? Of ga je voor je eigen geluk en leef je vanaf nu jouw leven?
Zolang je terug blijft kijken naar het leven dat je eerder had, terwijl je beseft dat je het leven op die manier niet meer terug zal krijgen, maak je het jezelf extra zwaar. En natuurlijk zal iedereen dit in eerste instantie doen. Het was JOUW leven, en dat is je afgenomen. Wie zal er niet voor vechten om het terug te krijgen?
Ik heb dit zelf ook gedaan. Ik had een leuk leven en ik voelde me machteloos en boos, omdat me dit is overkomen. Ik heb niet gevraagd om een ander leven, ik was toch tevreden! Heel lang heb ik vastgehouden aan het idee dat ik weer helemaal zou herstellen en mijn oude leven terug zou krijgen. Totdat ik besefte dat dit mijn gezondheid in de weg zat. Naar een punt toe leven wat nauwelijks dichterbij komt, kost veel energie en frustratie.
Ik begrijp dat dit echt niet in ALLE situaties mogelijk zal zijn, maar in veel situaties komt een moment dat je dit gevecht het beste los kunt laten. Dit gaat niet van het ene op het andere moment, en het zal voor de ene persoon ook moeilijker zijn dan voor de ander. Maar ik gun het iedereen zo die op dit punt in zijn/haar leven zit. Het is nooit te laat om opnieuw te gaan leven!
Heb jij ook zo’n moment in je leven gehad? Hoe heb jij het ervaren?
[quote align=”center” color=”#999999″]Je hoeft niet zo sterk zijn om iets vast te houden,
maar je moet wel sterk zijn om iets los te laten[/quote]
Een boek waar ik heel veel aan gehad heb ik geschreven door Robert Veninga en heeft als titel “Toch is er hoop”, nota bene op de rommelmarkt gevonden! Daarin worden alle fasen van verdriet beschreven en niet alleen van verlies door de dood, maar ook een scheiding, werkeloosheid. Hij heeft allerlei mensen geïnterviewd over deze soorten verlies en daarna vanuit deze interviews dit boek geschreven om antwoord te geven hoe overleefd iemand een crisis, verlies, verdriet etc. In mijn ogen een prachtig boek.
En andere boeken waardoor ik altijd weer even een oppepper krijg is The Secret( en de dvd…die is al bijna grijsgedraaid), The Magic, The Power, de boeken van Dr. Norman Vincent Peale en boeken van Robert H. Schuler. The Gift van Demian Lichtenstein en Shajen Joy Aziz ( en dvd).
Dat zijn wel de boeken die me altijd een oppepper geven, maar altijd boeken waarvan wordt uitgegaan van het positieve.
Ben nog wel benieuwd Marian, je heb ook geschreven dat je een boek van je zus had gekregen dat je eigenlijk aan het denken had gezet en je op de koers zette naar het werk wat je nu doet, ik heb nooit de titel meer gevonden zou dat nog wel eens willen weten.
Ga zo door met jullie werk en nogmaals dank voor jullie lieve reacties.
Jannet
Hoi Jannet,
Ik ben gek van boeken lezen. Die van Robert Veninga ken ik niet maar daar ga ik zeker eens naar kijken. The Secret is geweldig alsmede de DvD.
Het boek waar ik het over had kan je zien op deze pagina:https://www.justbeyou.nl/wetten-van-de-winnaars/
Warme groet, Marian
Wauw, dat klinkt als een onverwachts heel waardevolle en mooie dag! En daar heb jij zelf voor gezorgd. Super! Voorlopig heb je lekker wat te lezen, met je nieuwe aanwinsten :-).
Mooi om te horen wat mijn blog met je heeft gedaan. Binnenkort meer…. Fijn weekend!
Dank jullie wel voor jullie reacties Marian en Suzan, ik was altijd positief en zal dat ook blijven hoor en soms zijn er ook dagen dat ik er even doorheen zit, maar ik wil nog zo veel ervaren, meemaken en kunnen delen, maar dat houd in dat ik wel door moet gaan en mezelf soms tot dingen dwingen, het is veel makkelijker zielig te gaan zitten op de bank, maar dat schiet ook niet op.
Net als vanmorgen het was droog dus dacht ik toch maar eventjes naar die rommelmarkt op de fiets en even snuffelen tussen de boeken, kom je er met zes in je armen vandaan, nog even naar het winkelcentrum een laatste boodschap, kom ik een oud-collega tegen. Even samen een bak koffie en 2 uur later kom je thuis en dan besef je, als ik niet gegaan had ik dat allemaal gemist en nu hebben we al een volgende afspraak gepland.
En wat jullie betreft ga zo door, lees alles van jullie met veel plezier, ik had alleen nooit beseft toen ik je succes wenste gisteren Suzan dat je even zoveel in me los kon maken met je eerste stukje…dat beloofd wat voor de toekomst 😉
Geen dank! Als het aanraders van boeken zijn dan hoor ik het graag! Er zijn genoeg boekenwurmen hier op de site.
Fijn dat je zo genoten hebt vandaag. Dankbaarheid is iets moois en daaruit komt ook weer iets moois.
Wat een verhaal Jannet… Je hebt wel veel over je heen gekregen de afgelopen periode. Goed om te horen dat je fijne mensen om je heen hebt, die je hierbij helpen: zo belangrijk! Mooi om te zien dat jij ook hebt ervaren dat al deze narigheid je ook rijker heeft gemaakt. Veel sterkte en vooral succes met de weg die je nog moet gaan!!! En bedankt voor je reactie!
Hoe overleef ik is inderdaad een vraag die ik mezelf veel heb afgevraagd en ook die befaamde waarom en waarom zo veel. In mei 2012 was mijn jongste broer erg moe en na een bezoek aan de huisarts en bloedprikken, kreeg hij ’s middags het telefoontje, direct naar het ziekenhuis en neem je zusje mee, je mag op dit moment zelf geen auto rijden.
In het ziekenhuis bleek dat hij extreme bloedarmoede had, hij heeft bloed en extra verrijkt bloed gekregen en mocht pas de volgende dag weer naar huis. Daarna begon de malle molen van onderzoeken. In de tussentijd werd mijn oudste broer geopereerd en werd een gezwel en afgestorven nier bij hem verwijderd. Na onderzoek bij beiden, kregen zij een week na elkaar te horen, jullie hebben kanker. Bij mijn oudste broer was het nu weg, maar hij bleef onder controle. Bij mijn jongste broer werd maagkanker vastgesteld met uitzaaiingen door het gehele lichaam en dit was niet meer te redden, ze konden alleen proberen het geheel te vertragen.
Hij is toch bestraald en heeft chemo gekregen, maar begin november belande hij in het ziekenhuis met extreme buikpijn. Waarschijnlijk een darmontsteking, er was nog een stent geplaatst bij zijn maag en hij knapte iets op, maar na een weekend thuis ging het weer mis. Behandeld met pijnstillers en antibiotica en afwachten en dan ineens de mededeling, we kunnen niets meer voor u doen u heeft een darmperforatie, operatie is niet meer mogelijk.
Losgekoppeld van de medicatie heeft hij nog 14 uur geleefd en is in mijn armen overleden. En hij was m’n allerbeste maatje, beiden single, samen eten iedere dag, gezamelijke vakantie. m’n leven storte in.Hij mocht maar 55 jaar worden.
Tegen de tijd dat je denkt alles een plaatsje te hebben gegeven werd mijn moeder ziek, onderzoek bij een neuroloog wees uit dat zij de spier/zenuwziekte ALS had die op haar longen was geslagen. Na onderzoek bleek dat zij al in een zeer ver stadium van die ziekte was, dat ze niet te redden viel, dus met een comfortbeleid ( geen eten en drinken, wel pijnstilling) is zij uiteindelijk overleden. Ze is nog 80 jaar geworden, maar toch dat was de 2e klap. En dan klap nummer drie mijn oudste broer werd op de dag voor de begrafenis opgenomen, de kanker was ook bij hem teruggekomen en ook hij werd opgegeven en mocht een week na de begrafenis naar huis waar hij naar 2 weken is overleden.
Mijn gehele leven staat op z’n kop, ik ben in 10 maanden mijn broers en moeder kwijt geraakt. M’n vader was a; 2,5 jaar daarvoor al overleden. Dankzij fantastische huisartsen en een goede psychologe, familie en vrienden trek ik het redelijk, maar nu ben ik echt nog maar alleen over van onze vijven. En alle onzekerheid, zal ik ooit ook kanker krijgen of ALS? En de kwaadheid, heel wat schriften worden er vol geschreven, mijn manier van verwerken en heel veel praten erover, inderdaad mijn leven is voorgoed veranderd. En het heeft me ook rijker gemaakt met de mensen die ik erbij heb gekregen, de collega’s en hun partners van mijn jongste broer, kende ze al jaren, maar zijn mijn steun en toeverlaat geweest bij het leegruimen van 3 woningen.
En sinds vorige week ben ik iedere dag bezig om mijn eigen huis weer op orde te krijgen, dingen schoonmaken uitzoeken en een plek geven en nu ook dingen weg kunnen doen, want ja ik kan ook niet alles bewaren. En iedere dag gaat het een stukje beter en ben ik er trots op dat ik zulke prachtouders en broers heb gehad. En ik ben niet alleen, ze zijn elke dag bij me en op moeilijke momenten is het altijd mijn jongste broer die me een schop onder m’n kont geeft en zegt, kom op tut, maak er het beste van, jij kunt het nog, je moet het voor ons doen dan maak je ons trots. Dus ja ik laat het nu stukje bij beetje los, mijn oude leven krijg ik nooit meer terug, maar ik ga zelfs al weer uit en kan ook al heel voorzichtig weer gaan genieten. Ik ben er nog niet, maar ik het gaat me lukken!
Jeetje Jannet, ik heb met kippevel je verhaal gelezen. Wat heb je veel meegemaakt maar wat mooi dat je schrijft; ‘iedere dag gaat het een stukje beter en ben ik er trots op dat ik zulke prachtouders en broers heb gehad. En ik ben niet alleen, ze zijn elke dag bij me en op moeilijke momenten is het altijd mijn jongste broer die me een schop onder m’n kont geeft en zegt, kom op tut, maak er het beste van, jij kunt het nog, je moet het voor ons doen dan maak je ons trots’.
Ik zelf denk dat dankbaarheid van wat iemand heeft mogen betekenen in je leven heel veel betekent.
Dank je wel voor het delen van je verhaal en met de mooie positieve woorden: Ik ben er nog niet, maar het gaat me lukken!
Ik weet zeker dat het je gaat lukken. Je bent een kanjer.
Warme groet, Marian