Gisteren heb ik het tv programma “pesten” met Mari van de Ven gezien, en dit heeft zoveel indruk op mij gemaakt. Ik heb er een video van gemaakt.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=yD_YLDXopeU[/youtube]
Ik heb eerder een blog geschreven met 12 tips tegen pesten. Klik hier om deze te lezen.
De website van Glenn: Stop met Pesten.
Wil jij je verhaal delen? Plaats hieronder een reactie en inspireer weer anderen mensen met je verhaal.
Diepe wonden,
Ik zag in de krant vandaag nog een mooi artikel over pesten en over de aflevering van afgelopen week:
Diepe wonden
Het was een triest voorbeeld, waarmee Jan Romme, voorzitter van het nationaal Ouderenfonds, vorige week naar buiten kwam.
Hij vertelde over een oude man in een verzorgingstehuis, die zeven jaar lang zijn kamer niet was uitgekomen omdat hij zo verschrikkelijk werd gepest. De man stierf uiteindelijk in eenzaamheid.
Ouderen doen niet ondervoor kinderen. Op de basisschool wordt één op de vijf leerlingen gepest. In een bejaardenhuis ook één op de vijf bewoners. Twintig procent heeft er geen leven, omdat ze worden genegeerd, geplaagd of gesard. Vaak overigens nog een tikkeltje erger dan op scholen. (Romme: ‘Ze kennen de kneepjes’) Reden waarom het Ouderenfonds aandringt op pestprotocollen: hoe signaleer je pestgedrag, hoe ga je ermee om, maar vooral: hoe valt het te voorkomen?
Dat pesten diepe wonden trekt, is sinds kort wekelijks te zien in het RTL-programma Gepest!, waarin Peter van de Vorst daders met slachtoffers confronteert. Emotie-tv van de bovenste plank en natuurlijk maar met één reden gemaakt: kijkcijfers genereren. Maar voor pestkoppen is misschien toch ook een eyeopener. Hebben ze wel in de gaten hoeveel leed ze berokkenen?
Luisterend naar de kwelgeesten van de 32- jarige Mireille in de eerste aflevering zou je denken van niet. Als brugklasser werd Mireille constant gepest door een vijftal jongens. Na de lessen trok ze zich terug op haar kamertje en schreef ze in haar dagboek ‘dat ze zich van kant wilde maken’. Ze had er nu, twintig jaar later en een stevige burn-out later, nog steeds last van. Maar de daders waren zich van geen kwaad bewust. Was het echt zo erg geweest? Zoiets hoorde er toch bij?
Beetje keten, beetje plagen, beetje de bink uithangen.
Vorige week waren de rollen omgedraaid : pestkop wilde haar excuses aanbieden aan een hele huishoudschoolklas, die ze samen met een vriendin had geterroriseerd. Met woorden, maar vooral fysiek: slaan, stompen, duwen. Ze had er wel een verklaring voor: ze had thuis weinig liefde gekregen en was op de basisschool zelf gepest. Haar gedrag op de huishoudschool was een harnas: als ik jullie pest, pesten jullie mij niet.
Lang niet alle slachtoffers wilden of durfden de confrontatie aan – vooral ook omdat het hen zo lang had achtervolgd.
Maar wat ik me afvroeg: wáár waren de docenten? Wáár waren de ouders? Hadden die dan niet niets in de gaten? Werd er thuis niet over gepraat? Overigens wist ook de moeder van Marielle niet dat haar dochter zo diep in de put zat. Ja, ze was wel vaak alleen boven. ‘Maar ik dacht dat het bij de puberteit hoorde….’
Pesten uitroeien is een illusie. Maar het lukt zeker niet zonder oplettende ouders en docenten. En in een bejaardenhuis niet zonder oplettende verzorgers en familieleden.
Een protocol kan een stapje in de goede richting zijn. Maar nog veel beter zou het zijn als we met z’n allen nou eens gewoon gingen doen wat Yvon Jaspers vorige week in DWDD propageerde: aardiger zijn voor elkaar. Kost niets en levert zoveel op. Weg met het cynisme, lach eens wat vaker, houd een deur open, groet, help.
En laat oude mensen niet wegkwijnen in een kamertje. Misschien moest Peter van de Vorst ook maar eens naar een bejaardenhuis gaan.
Eindhovens Dagblad 21 mei
Dank je wel Marian voor je openheid en je mooie woorden!
Als advies zei je me ooit om een brief te schrijven aan degene die mij vroeger altijd pesten dit heb ik gedaan en wil een gedeelte daar uit met jullie delen:
Beste S,
Nooit gedacht dat ik jou ooit nog eens een brief zou schrijven.
Maar goed het is er dan nu toch van gekomen en ik zal je ook even uitleggen wat de rede hiervan is.
Er zijn dingen uit mijn verleden die mij zijn overkomen en die ik nooit naar mijn zin goed heb af kunnen sluiten. Situaties die mij bewust en veelal onbewust blijven achtervolgen en die mij heel veel verdriet, angst en onbegrip hebben toegebracht.
Ik denk zelf dat je heel goed weet op welke situaties ik doel. En voor zover je ze vergeten bent wil ik graag je geheugen nog even opfrissen.
Weet je nog… We zaten nog geen drie weken op het voortgezet onderwijs toen ik mijn been brak. Bijna 10 weken lang heb ik van m’n voet tot aan mijn heup in het gips gezeten en dus ook op krukken gelopen. Bij dragen van mijn boekentas was ik aangewezen op klasgenoten, omdat ik met geen mogelijkheid op krukken en dan ook nog eens met loodzware boekentas drie trappen op kon sjouwen. Gelukkig was er in het begin altijd wel iemand die dat voor mij wilde doen en daar was ik maar wat blij mee. Helaas was het snel afgelopen toen jij het een leuk spelletje begon te vinden om mijn boekentas vanaf de derde verdieping naar beneden te gooien. Zodat ik met gipsbeen en krukken de trap weer af kon om mijn spullen te gaan halen.
Of weet je nog die keren bij de gymlessen…We hadden altijd gymles in het de nabij gelegen sporthal. Na afloop was het altijd opschieten om op tijd weer in de volgende les te zijn. Helaas kwam ik altijd te laat omdat jij degene was die daar wel voor zorgde.
We moesten altijd na de gymles verplicht douchen. En ik kan de keren niet op twee handen tellen dat je, als ik stond te douchen, al mijn kleren onder de douche gooiden, in de wc stopten of zelfs gewoon meenam. Soms treuzelde ik net zo lang om te douche totdat iedereen al weg was en ik natuurlijk te laat in de les aankwam.
Ik hoop dat jij niet weet hoe het voelt om zo ontzettend af te gaan, je zo vernederd te voelen ten opzichte van andere mensen.
S. ik kan je vertellen je hebt me daarmee op m’n ziel getrapt. En zeker ik dit nu weer op papier zet komen de beelden mij weer helder voor de geest. Jou triomfantelijke lach en de voldoening die van je gezicht af te lezen valt, het is als de dag van gisteren…..
Op een gegeven moment weet ik nog dat het nieuwtje er vanaf was want door het toedoen van jou acties moet ik zeggen dat ik erg creatief geworden ben in het verzinnen van oplossingen. Zo nam ik iedere keer de dag voor de gymles een tas kleren mee die ik na schooltijd stiekem verstopte in de schoonmaak kast van de sporthal. Om deze er de volgende dag weer uit te halen als jij weer eens zo’n ‘geweldige’ actie had uit gehaald.
O ja weet je nog van die 599 keer dat je mijn banden van m’n fiets met 699 punaises had versiert? Ik was in die tijd een hele goeie klant van de plaatselijke fietsenmaker. Zelfs zo goed dat hij standaard al een fiets voor mij gereserveerd had die ik zo mee kon nemen zo dat hij mijn fiets weer op kon lappen.
Waarmee je me toch wel het meeste gekwetst hebt is met al je dreigingen en vernederende woorden. Al die keren dat je gedreigd hebt met de meest verschrikkelijke dingen als ik maar ook iets tegen de leraar op school of wie dan ook zou vertellen over jou acties.
Als ik daar aan terug denk word ik overmand door walging, verdriet en misselijkheid. Ik kan mezelf nog steeds niet recht in de spiegel aan kijken zonder dat ik geconfronteerd word met woorden die jij ooit tegen me zei.
Opeens van de een of andere dag was het over. Je hebt me nooit meer een blijk waardig gegund.
Ik wist werkelijk niet wat me overkwam. De rede was voor mij al snel duidelijk, je had een nieuw slachtoffer gevonden in een meisje dat pas bij ons op school was.
Op de kop af negen maanden heeft D. mogen genieten van jou geweld(ad)ige acties. En toen is ze bij een verkeersongeval om het leven gekomen. Een noodlottig ongeval werd er gezegd, maar ik kan je vertellen dat ik tot op de dag van vandaag daar mijn twijfels over heb over de werkelijke toedracht. Ik heb het altijd vreemd gevonden dat jij samen met nog twee van die geweldige vriendinnen van je als eerste ter plaatse waren bij het ongeval.
Maar wat jij nog nooit hebt geweten is dat ik op dat moment mijn aller allerbeste vriendin verloor…..
We hadden er bewust voor gekozen om op school oppervlakkig tegen elkaar te doen om zo elkaar niet in problemen te brengen. Ik heb er nog elke dag zo’n spijt van dat we daarvoor gekozen hebben. Samen waren we misschien sterker geweest. En ik voel me heel erg schuldig en verdrietig over het ongeluk, ik had het misschien kunnen voorkomen. Ik zie de ouders van D. nog regelmatig en het is nog altijd fijn om over haar te praten. Haar ouders verwijten mij absoluut niks, maar toch blijft het moeilijk.
En dan nu precies 20 jaar later…….
Wie had dat ooit gedacht dat wij zo dicht bij elkaar zouden wonen?
Vaak heb ik gedacht:” Hoe kan ik in godsnaam vlakbij iemand wonen die me in het verleden zo gekwetst heeft”? Ik zou in staat geweest zijn om te verhuizen, maar ik deed het niet. Iik heb me er over heen gezet en het geaccepteerd. Wat overigens echt niet van de een op de andere dag is gegaan. Maar ik kan er mee leven en ik kan er tegenwoordig gelukkig afstand van nemen.
Onze kinderen zitten bij elkaar in de klas en spelen regelmatig bij elkaar. Ze zitten in hetzelfde voetbalteam, ze zitten bij elkaar op de zwemles dus komen we elkaar dagelijks tegen. Ik probeer zo normaal mogelijk tegen je te doen. Maar ik merk uit zoveel dingen dat je me gewoon nog steeds negeert als het jou niet uit komt als ik in de buurt ben.
Soms vraag ik me af of dat je dit nu bewust doet of niet. Mijn man zegt dat ik je moet laten barsten, maar dat gaat nou eenmaal niet met vier kinderen die goed bevriend zijn met elkaar.
Het zal allemaal geen toeval zijn, dat we vlak bij elkaar wonen, dat onze kinderen vriendjes met elkaar zijn en dat we dus veel in contact komen met elkaar.
Alles wat er gebeurt is maakt af en toe nog deel uit van m’n leven, helaas. Zeker na het zien van zo’n aflevering als “Pesten”. Ik kan me weer helemaal inleven in de persoon die ik toen was.
Maar ik recht m’n rug en ik ga verder want het heeft me wel sterk gemaakt. Ik ben wie ik nu ben.
Ik hoop ooit op de dag zo stevig in m’n schoenen te staan dat ik er naar durf te vragen of dat je weet wat je toen allemaal hebt gedaan en waarom.
S. van veel dingen heb ik het je allemaal al vergeven. We zijn volwassen en kijken met heel andere ogen de wereld in dan toen we 15 waren. Ik weet dat je ook maar een mens bent en ik weet zeker dat jij ook momenten in je leven hebt waarvan je denkt kon ik het maar anders doen of over doen.
Wat ik je wil vragen is, probeer nou niet altijd meteen je mening over personen zo duidelijk naar voren te brengen terwijl je deze persoon niet of nauwelijks kent. Iedereen is niet hetzelfde als jou. Laat mensen gewoon in ieders waarden. Het betekent natuurlijk ook niet dat je met iedereen door een en dezelfde deur moet kunnen gaan. Maar behandel ieder mens met respect dan weet ik zeker dat jij ook zo wordt behandeld.
Ik wens je het allerbeste toe!
Ik hoop dat ik misschien een kleine bijdrage kan leveren aan degene die er nog dagelijks mee geconfronteerd worden met alle ellende die ze hebben meegemaakt.
Ik ben erg dankbaar dat ik de persoon geworden ben wie ik nu ben. Iedere dag, stapje bij beetje voel ik me sterker worden.
Het was een lange weg te gaan maar ik heb gedaan en ik hoop en wens dat er nog veel mensen mij zullen volgen!
Wat een indrukwekkende video heb je opgenomen. Heel goed dat je er aandacht aan besteedt. Ik heb de vorige uitzending gezien en die heeft mij geraakt. Ik had deze week even geen zin in snotterpartijen :- 😉
Ik merk dat ik in het heden soms nog steeds op een bepaalde manier op een situatie kan reageren die gecreëerd is door pestervaringen in het verleden, ondanks dat ik weet dat toen toen was en nu nu en wat ik vroeger heb beleefd niet meer de realiteit is. Het mooie is dat ik tegenwoordig bewust ben van die reacties en daardoor heb ik een keuze en laat me niet door de situatie laat meeslepen en dat maakt dat ik me daar sterker en zelfverzekerder door voel.
Hey super meid
Ik ben heel lang gepest, maar ik wist altijd wel beter, dacht ik dan.
Ik heb een ongeluk gehad, nou ja gehad het is mij overkomen.
Hierdoor was ik altijd het pispaaltje van de klas en werd ik altijd weer door de zelfde personen gepest.
In het begin stond ik er niet boven, ging dat altijd over in driftbuien, ik heb zelfs iemand een paar klappen gegeven nadat het bloed onder mijn nagels vandaan stroomde, maar hoe ouder ik werd hoe beter ik ermee leerde omgaan.
Het is inmiddels al 25 jaar geleden.
tien jaar geleden zocht ik werk.
Toen ben ik met opzet elders naar werk gaan zoeken.
Uiteindelijk vond ik iets in Eindhoven.
Inmiddels wordt ik niet meer zoveel gepest maar ik wordt nu raar aangekeken als ik mijn mond open doe omdat ik sinds het ongeluk langzamer praat.
9 van de 10 gevallen negeer ik dat en de 10 keer leg ik uit waar dat door komt.
Meestal zet ik mensen daarmee voor blok omdat mensen dat niet verwachten.
Ik vindt het mooi dat ons de kans geboden, het verhaal van ons af te schrijven.
De pestkoppen vragen erom met gelijke munt te worden terugbetaalt. Heb een video gezien van een gepeste jongen; hij pakt de pester op een dump hem op de vloer (beton) de rest van de vijf belagers verdwenen als sneeuw voor de zon.Volkomen mee eens want wie met vuur speelt moet eens GOED zijn tengels branden!!!!
.
Thanks Marian.
Nee, ben gelukkig nooit in mijn jeugd gepest!
Mijn broer ook niet.
Victor