Het moet jaren geleden zijn, het exacte moment weet ik niet eens meer. Ik was gelukkig, ik was blij en ik was vol overtuiging van mezelf. Ik vond mezelf leuk, en eigenlijk kon het me niet schelen wat de rest van de wereld van me dacht. Ik maakte plezier, deed waar ik zin in had, begon vol energie aan een nieuwe baan en had het idee te vliegen. Niet heel hoog, maar gewoon het gevoel dat alles klopt.

Het moet ook jaren geleden zijn dat die geweldig leuke persoon beetje bij beetje weg gestopt is. Want toen ik begin dit jaar bij mijn coach aanklopte, leek ik in de verste verte niet meer op die energieke, leuke, vrolijke, spontane, zelfverzekerde vrouw die ik jaren geleden was.

Verdwaald

Wat was er gebeurd? Waar ben ik mezelf kwijt geraakt?

Het waren drukke jaren. Een nieuwe baan. Een nieuwe liefde. Een nieuw huis – verbouwen! Verlies van dierbaren. Twee kinderen krijgen. Ik ging maar door.

Vlak na mijn nieuwe baan, die van jaren geleden, kwam een nieuwe liefde. Geweldig, dat soort mooie dingen komen altijd op je pad als je je goed voelt! Met die nieuwe liefde kwam het plan om samen te gaan wonen en al snel vonden we een mooi oud huisje dat we helemaal naar onze smaak hebben verbouwd.

Kort daarop werd ik ten huwelijk gevraagd en startten we de voorbereidingen voor onze bruiloft. En ondanks dat we er een niet al te grote huwelijksdag van wilden maken, waren we er toch wel veel tijd mee bezig. Uiteraard was het een geweldige dag. Niet lang daarna raakte ik zwanger van onze oudste dame. Een zware periode voor mij, omdat ik door de hormonen last had van een prenatale depressie.

Ik kon alleen nog maar huilend op de bank of in bed liggen. Na de geboorte was dit gelukkig snel voorbij, en met zo’n kleintje erbij was er nu eenmaal niet veel ruimte voor mijn gevoelens. Binnen een jaar was ik opnieuw zwanger en weer dook ik een depressie in. Verschrikkelijk voelde ik me. Toen ik onze tweede dochter op de wereld zette, wist ik dat het weer beter zou gaan. Maar ik wist ook dat ik nog minder tijd voor mezelf zou gaan hebben. Na 3 maanden ging ik terug aan het werk en daar leefde ik op, eindelijk weer iets voor mij, even tijd om zelf in te delen. Maar als snel merkte ik dat mijn baan niet meer zo leuk vond als ik mezelf al die tijd had voorgehouden.

En zo stond ik begin van dit jaar bij mijn coach. Ik wist het niet meer. Ik was mezelf kwijt, helemaal kwijt. En ik vond mijn werk ook niet meer leuk. En ik ben pas 32. Dus ik moet nog heel lang met mezelf doen en ik moet nog heel lang werken. Ik moest actie ondernemen, want ik was zo diep ongelukkig.

Op de bank bij mijn coach gingen dan ook de sluizen open. Wat een opluchting dat ik eindelijk mocht vertellen wat ik al die tijd weg gestopt had. Want ondanks dat er in de afgelopen jaren geweldige dingen gebeurd zijn, ben ik mezelf een beetje vergeten. Ik vond andere dingen belangrijker en daar werd ik nu op gewezen. Samen met mijn coach ga ik op zoek naar mezelf en ga ik zorgen dat ik weer gelukkig en blij word!

Weet jij waar je gelukkig en blij van wordt?