Gastblog van Linn:

Ik hoop dat jullie lezers wat aan mijn ervaringen hebben. Al is het alleen al om te lezen dat je niet de enigste op deze aardbol bent met (nog) geen of weinig zelfvertrouwen. Het belangrijkste is dat als je er aan wilt werken, het ook gaat komen zolang je jezelf maar de tijd geeft en ziet dat het stapje voor stapje gaat!

Reacties op mijn artikel zijn erg welkom op: linn_schrijven@hotmail.com

Zelfvertrouwen: de basis voor een goed leven

Inleiding

Dit is mijn verhaal van de afgelopen elf maanden. Ik ben een jongvolwassen vrouw van 27 jaar. Ik woon samen met mijn vriend en samen hebben we twee lieve katten.

De dag dat alles zwart werd

Op een dag verloor ik het vertrouwen in alles op deze wereld. Alles om me heen was zwart, de ochtend, de volgende dag, de week daarop, de volgende maand, het komende jaar en de jaren daarop. Was dit nu het leven, vroeg ik me continu af. Waarvoor moet ik hier nog zijn, wat voor waarde had het om te blijven leven, deed ik het voor mezelf of voor anderen? Mijn gedachten maakten overuren, iedere seconde van de dag, stoppen, ho maar, zelfs ‘s nachts ging het alsmaar door! Stoppen, dat was er niet bij…

Gek werd ik van mezelf! Hoe gek zullen andere mensen dan wel niet van mij worden, was dan weer mijn volgende vraag. En zo bleef het maar doorgaan, totdat ik echt niet meer kon. Het vechten was afgelopen, ik had er geen energie meer voor, het was gedaan, het was klaar voor altijd. Ik was niet meer nodig voor de toekomst, want wie had nu nog wat aan mij. Mijn vriend, ouders, broer, schoonouders, en verdere familie en vrienden hadden toch niets aan mij, dus waarom moest ik er dan nog zijn. Zij hadden allemaal kwaliteiten die ik niet bezat. Zij waren het waard om te leven.

Het voor andere mensen ondenkbare gebeurde: ik wilde zelfmoord plegen. In een moment had ik het bedacht. Als er op dat moment niet dat telefoontje was geweest wat me afleidde en me deed inzien waar ik mee bezig was, dan was het toen ook gebeurd. Een uur later stond ik voor de keuze: zou ik me laten opnemen op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis of niet? Mijn antwoord werd ja, met als enige reden dat andere mensen dan niet verdrietig zouden zijn om het feit dat ik er niet meer zou zijn. Hoewel ik me niet voor kon stellen dat iemand verdrietig om mij zou zijn.

De volgende dag kwam ik aan op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis: de PAAZ. Die nacht had ik me bedacht dat ik toch ook wel gelukkiger wilde worden met mijzelf. Maar mijn wantrouwen bleef aanwezig. Wie kon mij nou positiever leren denken en hoe kon ik nu gelukkiger worden met mezelf? Als ik mijzelf niet eens meer begreep, hoe konden andere mensen mij dan wel begrijpen? Na dertig dagen gevuld met veel gesprekken, therapieën en pogingen om te ontspannen, mocht ik naar huis. Zij hadden er vertrouwen in dat ik het wel zou gaan redden thuis, met de behandeling die ik voorheen ook had. Maar had ik daar vertrouwen in? Eerlijk gezegd niet. Ik was bang dat ik opnieuw zelfmoord zou willen plegen. Ook al begreep ik niet helemaal meer hoe ik erbij kwam om dat te willen doen, op die ene bewuste dag.

Wat de PAAZ mij gebracht heeft

Ik ontdekte dat vele mensen mij liefhebben. Er kwamen vele kaartjes, telefoontjes, bloemetjes speciaal voor mij van familie en vrienden. En iedere dag had ik visite tijdens het bezoekuur. Ik had niet gedacht dat mensen aan mij zouden denken. Ik dacht, als andere mensen mij wel lief kunnen hebben, waarom kon ik dat zelf niet?

Ik heb de tijd gehad om de gedachten in mijn hoofd rustiger te krijgen. En om ze de ruimte te geven om er te zijn. Ik hoefde niet meer te werken, geen huishouden te doen, niet meer aan anderen te denken. Nu had ik echt tijd voor mezelf. Dat was lastig, aangezien ik altijd alleen aan andere mensen had gedacht en mezelf altijd was vergeten. Dat was te merken, want grenzen stellen voor mezelf kon ik niet, ook kwam ik niet op voor mezelf. De ander was immers belangrijker dan ikzelf, vond ik voorheen.

Ook wilde ik voorheen al mijn problemen waar ik tegen aan liep bij andere mensen neerleggen; zij zouden me wel helpen om gelukkiger te worden. Ik besefte me toen, dat andere mensen je kunnen helpen, steunen en (leren) begrijpen, maar uiteindelijk moet je het zelf doen. Ik had zelf de keuze om uit het dal te komen en gelukkig te worden. Ook al besefte ik mij dat het niet gemakkelijk zou gaan, er zou nog een lange weg te gaan zijn.

Ik realiseerde me dat ik een negatief zelfbeeld had. Een beslissing maken liet ik over aan andere mensen; zij zouden toch een betere keuze maken dan ik. Zo vond ik dat iedereen in mijn omgeving zijn eigen kwaliteiten bezat, maar ikzelf had geen kwaliteiten. Ik was overal slecht in en als ik iets beter kon dan iemand anders, dan was het toch niets bijzonders. Als laatste heb ik gemerkt dat ik mijn leven altijd geleefd heb voor andere mensen en niet voor mezelf. Terwijl dit mijn leven is en niet dat van iemand anders. Ik mag plezier hebben in mijn leven.

De aanpak

Tijdens mijn verblijf op de PAAZ had ik al besloten om naar een andere instelling te gaan, waar ik meer behandeling zou kunnen krijgen. Dus daar had ik me al voor ingeschreven. Maar door de lange wachttijden ging het nog wel even duren, voordat ik daar terecht zou kunnen. Na een aantal maanden wachten volgde de intake van een paar maanden. Alsof ik nog niet lang genoeg had gewacht. En daarna kwam het besluit van de instelling: ik werd niet opgenomen, volgens hen kon ik ergens anders beter geholpen worden. Nu werd ik bij een andere instelling ingeschreven, al snel kon ik terecht voor een intakegesprek. Door de enorm lange wachttijden zit ik nu nog steeds te wachten op de verdere intake. In het begin raakte ik hierdoor ontmoedigd, maar op een gegeven moment realiseerde ik mij dat ik het toch zelf moet doen. Ook al zou ik meer behandeling krijgen, ik moet er toch zelf aan werken. En daar ben ik nu mee bezig.

Na de PAAZ kon ik wel een assertiviteitstraining gaan volgen bij de instelling waar ik al in behandeling was. Ik wilde het gaan proberen, maar al snel kwamen er negatieve gedachten in mijn hoofd op. Alsof iemand mij dat kon leren, ik kon dat toch niet. De training begon en ik zat daar met alleen maar mannelijke deelnemers; er waren wel twee vrouwelijke behandelaars. Terwijl ik, door mijn verleden, juist in mannen geen vertrouwen had. In mijn hoofd kwam door de angstbeleving op dat ik wel eens even zou laten zien dat ik niet assertief was en dat niemand mij dat zou kunnen leren. En ik dacht wederom: de wereld is tegen mij, door mij dit soort situaties aan te doen. Maar na de gehele training moet ik toegeven dat er mannen zijn waar je vertrouwen in kan hebben. En het belangrijkste: ik kan assertief zijn.

Natuurlijk had ik al die tijd ook gesprekken met mijn behandelaar, die heb ik nu nog steeds. Daar kon ik al mijn negatieve gedachten kwijt en kwam ik er iedere keer weer achter dat het een verkeerde gedachtegang was. Het is moeilijk om dit te veranderen, maar stapje voor stapje zal ik er komen.

Wat ook belangrijk is gebleken, was de groepszangles die ik ging volgen. Ik vond zingen erg leuk, maar ik had er nooit iets mee gedaan. Natuurlijk had ik geen vertrouwen in mijn eigen zangkunsten, maar de docente maakte al tijdens de proefles duidelijk dat iedereen daar was om te leren. Doordat ik wist dat ik mocht leren, ging ik er heen. Ik bleef op de achtergrond, maar op een gegeven moment merkte ik dat ik mijzelf mocht laten zien. Ook ik was belangrijk in een zangpartij. Ik kreeg geleidelijk aan vertrouwen in mijzelf, dat ik kon zingen. En bovenal had ik er enorm veel plezier in.

Maar wat de belangrijkste les voor mij is geweest, is het overlijden van een vriendin. Al langere tijd wisten we dat ze ernstig ziek was. Ze had kanker en was uitbehandeld. Ik had na mijn opname op de PAAZ altijd gedacht dat ik daar terug zou komen wanneer zij zou overlijden. Ik dacht dat ik in zou storten van verdriet. Natuurlijk was ik ook erg verdrietig toen zij was overleden, maar er kwam ook een kracht in mij naar boven. Waarom zou ik stoppen met leven als ik het nog wel kan; zij kon niet meer verder leven, maar wilde dat nog wel. Dan zou het wel vreemd zijn, dat ik zelfmoord zou plegen of maar in de put zou blijven zitten. Zij kan niet meer verder leven en ik wel! Ik kan nog plezier maken en alles gaan doen wat ik nog wil doen. En bovendien bleef zij altijd positief, ondanks dat ze zo ziek was. Dus waarom kon ik dat dan niet?

Conclusie

De basisingrediënten voor een goed leven heb ik uiteindelijk gevonden, en het belangrijkste daarvan is zelfvertrouwen. Ik heb nog een lange weg te gaan voordat ik volledig het vertrouwen in mezelf heb, maar ik ben er nu mee bezig en stap voor stap zal het uiteindelijk goed komen. Ik ga mijn leven leven, zoals ik dat wil; ik moet het doen en niemand anders.

Voor een goed leven kun je vertrouwen hebben in alles wat er op deze wereld bestaat, zoals in familie, vrienden en de samenleving. Maar zonder vertrouwen in jezelf kun je geen gelukkig leven leiden, ben ik achter gekomen.

Ik hoop dat jullie lezers wat aan mijn ervaringen hebben. Al is het alleen al om te lezen dat je niet de enigste op deze aardbol bent met (nog) geen of weinig zelfvertrouwen. Het belangrijkste is dat als je er aan wilt werken, het ook gaat komen zolang je jezelf maar de tijd geeft en ziet dat het stapje voor stapje gaat!

Groetjes, Linn